Losse eindjes

Uit het geopende luik zie ik twee mannen tevoorschijn komen. Heftig gesticulerend gaan ze een discussie aan. Ze praten het pidgintaaltje dat ik nog uit de taxi ken: Marokkaans vergeven van Nederlandse krachttermen en stopwoordjes.
‘Ik zeg je toch, man,’ versta ik en ‘verdomme’.
Waar hebben ze het over en vooral, hoe lang gaat dit nog duren? Ik voel mijn tenen niet meer en mijn spijkerbroek is doorweekt. Straks loop ik nog een longontsteking op.
‘Chillen, man!’
Er flikkert iets. Het lemmet van een mes! De man met het wapen klinkt ineens resoluut. De man zonder maakt bezwerende gebaren en werpt zich op de knieën.
‘Sorry man,’ zegt de ene met het mes en pakt de ander bij de haren met zijn vrije linkerhand.

Wacht even, denk ik en knijp de ogen dicht. Ik sta op het punt om getuige te zijn van een executie. In een flits schieten de varianten voorbij. Ik kan de held spelen, tevoorschijn springen en de handeling stilzetten, maar dan? Ik heb geen mes, die ene wel. Als ik niets doe en gewoon blijf kijken, zal ik me verplicht voelen om het misdrijf bij de politie te melden. Ik heb geen zin in de formaliteiten die dan volgen. Of wacht, ik weet iets beters. Ik slaak gewoon een kreet, breng ze zo in verwarring en kies dan het hazenpad. Ik visualiseer wat me te doen staat. De route naar mijn fiets, voldoende voorsprong zien te houden om hem van het slot te halen, kalm blijven, gewoon de sleutel erin en een kwartslag naar rechts. Oké, denk ik, zo gaan we het doen.

De man op de knieën jammert er de hele Koran bij. Misschien is het trouwens wel een gebed. Ik zie hoe de man met het mes zijn rug recht. Hij staat op het punt om de ander de keel door te snijden. Nu! Ik zuig juist mijn longen vol als de grond begint te dreunen. Er stuift een Intercity voorbij. Alledrie schrikken we ervan, maar de man op de knieën reageert het snelste en maakt zich uit de voeten.
‘Mister Browne!’ roept de man met het mes hem na, ‘je bent dood, man!’
Dan haalt hij de schouders op en verdwijnt weer ondergronds.
‘Phew,’ komt vanzelf uit mijn longen. Wat dit ook voorstelt, het heeft geen gevolgen voor mij, tenminste, dat denk ik.

Als een verzopen kat bestijg ik een half uur later de trappen naar mijn slagzij makende zolderetage, terwijl de geur van parfum me tegemoet golft. Vreemd, bedenk ik me, zonder water of enige andere zorg is de geheimzinnige plant weer tot leven gekomen. Wat staat me nog te wachten?