Het logische vervolg

De sneeuwvlokken veranderen in regendruppels zodra ze landen. Slierten haar hangen hinderlijk voor mijn ogen, terwijl ik me een weg baan langs lege regels. Alles is in winterslaap hier. Ik probeer ieder schuurtje dat ik tegenkom, maar tot nu toe past de sleutel nergens op. Mijn schoenen zijn al zo doorweekt dat ik geen gevoel meer in mijn tenen heb. Wat doe ik eigenlijk hier?

Twee uur eerder, in de Jumbo. Ik neem eigenlijk nooit een boodschappenkarretje, maar de mandjes zijn op en ik heb toevallig toch een muntje van 50 Eurocent in de portemonnee. Even, heel even maar, laat ik het karretje los, wanneer ik toegeef aan een impuls. Misschien is de biefstuk in de bonus. Nee, dus. Als ik me weer omdraai ligt er iets in het karretje dat er net nog niet lag: een pak Lavazza-espressokoffie. Ik pak het op en draai het om. Er zit een geel plakbriefje op met coördinaten die ik meteen als lengte- en breedtegraden herken. Dit is een aanwijzing, realiseer ik me. Dan pas kijk ik om me heen. Wie is het geweest? Er is niemand die oog voor mij heeft, iedereen zou het kunnen zijn.

Thuis op mijn slagzij makende zolderetage google ik net zolang tot ik een site vind waar ik de lengte- en breedtegraden kan intoetsen. Bingo, een volkstuintjescomplex bij Laexem, pal aan de spoorlijn tussen Roermond en Weert. Zonder er echt bij na te denken schiet ik mijn jas weer aan en spring ik op de fiets.

Een geluid doet me nog meer verstijven. Gelukkig, het is maar een Intercity, die met een hoog opgeheven staart van sneeuwwolken voorbij stuift. De NS zet er minder in vandaag, vanwege het weeralarm, daarom schrok ik zo. Shit, waarom ben ik als een kip zonder kop te werk gegaan? Ik had het systematischer moeten aanpakken. Nog één keer besluit ik de volkstuinen van voor tot achter te doorkruisen.

Hé, ik ontdek een oude caravan die me niet eerder is opgevallen. Ik peuter de sleutel uit een zak van mijn spijkerbroek en steek hem in het slot van de deur. Verdomd, hij past. Als de deur openzwaait, ruik ik de onmiskenbare geur van Chanel No. 5. Zij is het, denk ik, eindelijk! In een flits zie ik voor me hoe ze hier op me heeft liggen wachten, naakt onder lakens van satijn. Ik adem diep in en stap de caravan binnen.

Niets. Geen bed in ieder geval. Wel een soort zithoek in een dessin waarin je nog geen gordijnen zou willen hebben. Alles zit onder een dikke laag stof. Er ontsnapt lucht uit mijn longen. Meer voor de vorm open ik het koelkastje. Geen lichtje, maar wacht eens even, wel twee flesjes Hoegaarden Grand Cru. Alweer mijn lievelingsmerk. Het is kennelijk de bedoeling dat ik hier nog even blijf.