Onze wereldkampioenen

Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste ter wereld, zo blijkt uit onderzoek van Unicef. Nu is de steekproef met twee zoons weinig representatief, maar dat onderzoeksresultaat kan wel kloppen, want die van mij hebben het ook behoorlijk naar hun zin. Een scheiding? Jippie, dan krijg je er oma’s en opa’s bij! Sietse en Bart hebben er acht en worden dientengevolge statistisch gezien twee keer zoveel verwend als het kind waarvan de ouders nog bij elkaar zijn, de bofkonten. Wat ik maar wil zeggen: kinderen nemen van nature halfvolle glazen waar, terwijl wij volwassenen doorgaans halflege zien.

Er is echter meer aan de hand. Wanneer ik mijn twee zoons, Sietse van acht en Bart van vier, zou dwingen tot een keuze tussen een game boy en mij, maak ik me geen enkele illusie. Het speelgoed zou het van mij, hun verwekker en gids, winnen, zonder blikken of blozen, al was het maar omdat ik er alleen in het weekend voor de heren ben.

Die eerlijkheid is het punt. Als je mij als kind voor dezelfde keuze had gesteld, was ik met het gewenste antwoord op de proppen gekomen. Natuurlijk had ik voor mijn vader gekozen en niet voor Lego. Want zo was het toen. De tv was nog tot minder dan de helft van de huishoudens doorgedrongen, een file was voorpaginanieuws, Nederland was nog steeds aan het herrijzen, de handen moesten uit de mouwen, er was geen ruimte voor ongemakkelijke vragen. Als kind realiseerde ik me dat. Dus zou ik vanzelfsprekend gelogen hebben als iemand me voor de keuze tussen mijn vader en mijn favoriete speelgoed had gesteld.

Mijn jeugd lijkt wel een eeuw geleden. Er is zoveel veranderd in dit land dat ik me wel eens op een andere planeet waan. Bijna alles lijkt zich onder een vergrootglas af te spelen, maar tegelijkertijd kun je hier wekenlang dood in je huis liggen zonder dat iemand het merkt. Natuurlijk zullen mijn zoons op een gegeven moment in de gaten krijgen dat ze in een gekkenhuis zijn beland. Maar voorlopig gun ik ze hun game boy. Geluk? Dat is misschien gewoon je waarheid durven zeggen.