Intermezzo met bom

De generator weigerde nog steeds dienst. Om de accu’s niet teveel te belasten, probeerden ze het ieder uur. De laatste keer leek het opnieuw even alsof het ging lukken. Weer hoestte de motor kort, en nog twee keer wat langer. Er ging een rilling door de bunker, maar na het vertrouwde laatste kuchje was de stilte er des te pijnlijker. Ze konden elkaar horen ademen – of hijgen, zoals in het geval van meneer Bruin. Soms lichtte de display van het mobieltje van meneer Zwart op als hij keek hoe laat het was. Verder was het volslagen donker.

Waar zijn we aan begonnen? vroeg meneer Rood zich af. Zonder generator geen stroom, zonder stroom geen toegang tot het Internet. Alles zou voor niets zijn geweest, de maandenlange voorbereidingen, de zogenaamde vakantiedagen die ze geboekt hadden. Dat alles liep in de soep door een stom, weigerachtig apparaat. Wat moesten ze doen, de operatie uitstellen? Iedere dag zou het risico op ontdekking van hun cel groter worden. De AIVD zat hen nu al op de hielen. Vandaar het gedoe met de kleuren. Net zoals in die film, Reservoir Dogs. Dan kwam het voorjaar er ook nog aan. Straks wemelde het in de volkstuin van de mensen. De bom moest nu geplaatst, daar waren ze het over eens geweest, nu of nooit.

Plotseling klonk een bonk. Meneer Rood kromp ineen.
‘Wat was dat?’ vroeg meneer Oranje.
‘Vast een kat,’ antwoordde meneer Groen.
‘Daar leek het te zwaar voor,’ sprak meneer Rood bedachtzaam. ‘Heb je het luik achter je op slot gedaan, meneer Bruin?’
‘Eh nee,’ hijgde meneer Bruin, ‘vergeten, of liever per ongeluk expres vergeten. Ik word zo al helemaal gek in deze kutbunker, laat staan als ik me ook nog eens opgesloten weet. Dan ga ik helemaal hyperventileren.’
Meneer Zwart slaakte een zucht. ‘Oké, we hebben het er nog wel over. Voor nu zijn we voorlopig even muisstil. Wat die bonk ook veroorzaakt heeft, het is nog niet binnen. Laten we voor de zekerheid onze boksbeugels om doen. En hou jullie messen paraat. We kunnen geen pottenkijkers gebruiken.’