Plankenkoorts

Mei 2002. Mijn tweede boek, Geluk voor gevorderden, wordt gepresenteerd. Ik ben zo zenuwachtig dat ik eigenlijk het liefste dood wil. Ik ken dit gevoel. Het heeft al vaker mijn publieke optredens verziekt. Zodra meer gezichten dan één me aankijken alsof ze verwachten dat er woorden uit mijn mond komen, verlies ik subiet de controle over mijn stembanden. Bleef het daar maar bij! Mijn knieën gaan letterlijk knikken, uit al mijn poriën gutst het angstzweet.
Ik begrijp mijn zenuwen niet. Ze zijn nergens voor nodig. Stiekem vind ik het namelijk heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik zou helemaal tot bloei kunnen komen in het felle licht van de schijnwerpers. Als ik niet zo zenuwachtig zou zijn.

Het is een triopresentatie. Met mij baren nog twee auteurs hun kindje, want de uitgeverij wilde eens iets anders. Van meet af aan had ik er geen goed gevoel over, maar ik zwichtte. En daar zit ik dan, tussen twee andere mannen. Net als vroeger, thuis met mijn twee broers, moet ik vechten om aandacht. Dat denkt mijn getormenteerde geest althans. Ik overschreeuw mezelf volledig. Wanneer ik als laatste een stukje uit mijn boek voor moet lezen, gaat het helemaal mis. Ik zou zomaar in huilen kunnen uitbarsten.
‘Waarom zou ik doen wat u veel beter kunt?’ weet ik nog net te bibberen. ‘U moet het zelf maar lezen.’
Nog nooit heb ik me zo ongelukkig gevoeld.

Bijna vijf jaar later. Ik ben met de trein van 7.41 uur onderweg van Roermond naar Eindhoven en de opkomende zon zet de lucht in brand. Het is zo’n adembenemend schouwspel, dat ik er wel naar moet blijven kijken, terwijl ik eigenlijk aan mijn spiekbriefje hoor te werken. Zo meteen bij Itasc zullen er zo’n twintig gezichten me aanstaren, alsof ze verwachten dat ik iets zinnigs te melden heb. Het programma duurt van half tien ’s ochtends tot drie uur in de middag en ik word geacht het in mijn up te vullen. Het gekke is: ergens vorige week om deze tijd sloeg de schrik me om het hart, denkend aan vandaag. Meteen beten de vlinders in mijn buik gemeen. Ik zuchtte diep en sprak de woorden hardop uit: ‘Je gaat gewoon jezelf zijn, Meijer.’
Sindsdien zijn de zenuwen weg gebleven. Ik durf het zelf nog nauwelijks te geloven. Vast en zeker liggen ze ergens in hinderlaag.

Nee dus. De hele, haast magische dag lang mag ik mijn kwetsbare zelf zijn. Ik heb ook nog eens de mazzel dat ik heel bijzondere mensen leer kennen. Ik had er grif geld op toegelegd, maar de ironie wil dat ik er nog voor betaald krijg ook. Te gek. Alsof ik de Mount Everest beklommen heb. Nederig en dankbaar tegelijk. Woaw, wat een heerlijk gevoel, met uw welnemen.