De bidsprinkhaan

De freule had al een tijdje geen bezoek meer gehad in haar slottorentje. Nu kon ze natuurlijk een knecht boven laten komen, maar ze was een beetje uitgekeken op het gewone volk, met zijn arsenaal aan recht-heen-en-weer-bewegingen dat al even beperkt was als zijn vocabulaire. ‘Vindt u het lekker, mevrouw?’ was al heel wat. Meestal neurieden die kinkels er maar wat bij. Dan kon ze net zo goed meteen op haar plastic vriend overstappen, met zijn irritante gezoem. ‘Tarzan,’ noemde zo’n geval zich dan. Nee, het werd tijd voor wat beschaving in de slaapkamer.

Op zich had de freule weinig met nieuwerwets gedoe, op ieder terrein. Zo reed ze in een Rolls Royce Silver Shadow van het bouwjaar 1978. Het was een cadeau geweest van wijlen haar pa, de baron, ter gelegenheid van haar eindexamen (gymnasium beta, summa cum laude). Een tweedehandsje, maar zo betrouwbaar als de bank van Engeland. In tegenstelling tot veel adelijke vrinden, had ze geen yakuzi, sauna of fitnessruimte in de kelder van haar kasteel. Nieuwigheden? Ze dienden om het gepeupel hebzuchtig te houden, zodat de economie kon blijven groeien. Persoonlijk had de freule niets met de conjunctuur. Ze had haar renpaarden, las de grote filosofen en puzzelde graag. Uren kon ze op een cryptogram kauwen, starend naar haar terrarium, waar de vrouwelijke bidsprinkhaan weer alleen was, omdat ze de kop van haar minnaar eens te meer had afgebeten. ‘De waarheid,’ schreef de freule eens in haar dagboek, ‘verschuilt zich achter associaties.’

Zoals gezegd, de freule weigerde bewust met haar tijd mee te gaan. Internet bood echter zo zijn voordelen. Alle dating sites struinde ze af, op jacht naar kandidaten voor in haar slottorentje. Helaas vond ze weinig van haar gading. 90 procent van de mannen noemde zich spontaan, eerlijk en betrouwbaar. Plato’s grot? Dat was in hun ogen een pizzeria. Wat overbleef, had tatoeages en/of piercings. Als ze met primitieve volkeren wilde slapen, ging ze wel naar de aboriginals in Australië. Ze moest het anders aanpakken.
‘Romantiek,’ googlede de fleure, en ‘anaal’, gewoon omdat wat ze zocht op de één of andere manier met dat soort binaire opposities te maken had, omdat zijzelf zowel een heilige als een hoer was.

Zo vond ze hem. Een schrijver. Lekker ding voor zijn leeftijd. Jongensachtig en hopeloos romantisch. Hij had iets teveel last van zelfmedelijden, maar gezien zijn weblog was zijn denkraam groot genoeg. Ze stuurde zijn uitgeverij een mailtje. Dat ze hem graag een beetje wilde opvrolijken. Dat ze hem met Valentijnsdag iets leuks wilde sturen. Of men haar aan zijn adres kon helpen?

Als altijd kreeg de freule wat ze wilde. Toen begon het pas echt. Het spel. Ze ging hem lokken, op een manier dat hij geen weerstand kon bieden. En dan…