Paringsdrang

1.FC Nürnberg, met 1-1 en 4-0, Fehnerbahçe, met twee keer 2-0, Benfica, thuis 1-3, uit 1-3, 3-0 in de play off in Parijs.

Woensdagmiddag. Met een stok zet ik de Europese zegereeks van Ajax in het seizoen 68/69 in het zand, want ik moest van mijn moeder buiten gaan spelen en ik verveel me. Als ik me omdraai, zie ik dat de gordijnen van de slaapkamer nog steeds dicht zijn, terwijl die van de andere huizen in het rijtje gewoon in streepjes hangen. Alsof ik niet weet wat mijn ouders nu aan het doen zijn. Mijn moeder heeft het me gisteravond met haar juffenstem uitgelegd. Kinderen worden dus letterlijk gemaakt, met een zwaard en een schede. Het heet paren en je moet het alleen doen met iemand waar je heel veel van houdt. Ik begrijp het niet zo goed. Mijn ouders willen helemaal geen kinderen meer. Waarom doen ze dan wat ik denk dat ze doen?

Er komt een jongetje aan gelopen. Hij bekijkt de lijst aandachtig.
‘Vanavond moeten ze tegen Spartak Trnava,’ zeg ik, ‘de halve finale.’
‘Ben je een fan van Ajax?’ vraagt hij.
Ik knik.
‘Om Cruijf zeker,’ zegt hij. ‘Ze noemen hem de zwarte panter, wist je dat? Niet omdat hij zwart is, natuurlijk, maar vanwege zijn bewegingen. Ze zijn allemaal bang voor hem, joh!’
‘Hij kan vliegen,’ grijns ik, ‘als een hinde.’
‘Een wat?’
‘Een hinde, een soort hert.’
‘Ah. Nou, ik moet weer verder. Dag.’
‘Dag.’

Hé, de gordijnen zwaaien open. Nu wil ik het weten ook. Ik hol naar binnen, storm de trap op en ben net op tijd op de overloop om mijn vader met een handdoek om zijn middel de badkamer uit te zien glippen. Ik had eigenlijk gehoopt op mijn moeder, maar ik doe het er maar mee.
‘Hebben jullie het nu gedaan,’ hijg ik, ‘hebben jullie gepaard?!’
Mijn vader neemt me zwijgend op.
‘Nou?’
‘Doe niet zo idioot,’ zegt hij en verdwijnt ijlings in de slaapkamer.

Nu snap ik er helemaal niets meer van.