Baas boven baas

De zon heeft reepjes zilverpapier over het water gestrooid. Boten met baarden van schuim schuiven stroomopwaarts voorbij.

In de schaduw van een kastanjeboom picknicken de mannen aan de Maas. Het verschil met gewoon in het gras zitten is dat we te eten, te drinken en te spelen bij ons hebben. We hebben net een balletje getrapt.

‘Mogen we game boyen?’ vraagt Sietse.
We. Meervoud. Hij en Bart. Het klopt nog ook. Mijn oudste zoon bedient dan wel de toetsen, maar er zit een soort Siamese tweeling met de game boy te spelen. Bart rust met zijn hoofd op de rechterschouder van Sietse. Zijn armen heeft hij om diens middel geslagen. Twee paar blauwe poppenogen staren gebiologeerd naar een beeldschermpje. De pupillen schieten synchroon heen en weer. Ze doen dit waarlijk samen.

Ik ben van mening dat je kinderen niet hoeft te vertellen dat je van ze houdt - je moet het ze laten merken. Toch kan ik het niet laten nu.

‘Weten jullie wel hoe lief ik jullie vind?’ vraag ik.
‘Nee?’ klinkt het in koor op de automatische piloot.
‘Een stipje,’ zeg ik, ‘een stipje en daar dan alles omheen.’
De game boy heeft nog steeds alle aandacht.
‘Veel, hè?’ vraag ik.
Mijn zoons neuriën iets bevestigends. Wat moeten mannetjes van acht en vier jaar oud ook met woorden over de liefde? Het is goed zo, vind ik.

Veel later. Ik ben in de keuken met het eten bezig als ik de deur achter me hoor open gaan. Ik draai me om. Het is Bart.
‘Weet jij,’ vraagt mijn jongste zoon, ‘hoe lief ik jou wel vind?’
Ik ga op mijn hurken bij hem zitten. ‘Nou?’
‘Een vierkantje,’ antwoordt hij, ‘een vierkantje met een rondje, een streepje én een stipje. En daar dan alles omheen. Veel, hè?’
‘Wauw,’ stamel ik en geef hem een dankbare knuffel. ‘Da's wel heel veel.’