Goede Vrijdag

U herkent de heuvel van verre. De kruisen, scherp afgetekend tegen de stalen lucht, snijden diepe voren in uw geweten. Dichterbij gekomen is er het tergende sterven. Een van pijn vertrokken gelaat waarover bloed, zweet en tranen voor eeuwig zout in de wonden strooien. Hier voor uw ogen wordt de pijnlijkst mogelijke dood gestorven, bij wijze van les, bij wijze van verlossing van zonden. Op de achtergrond ziet u hoe ze begaan worden, juist in zijn naam. Als op een schilderij van Jeroen Bosch zegenen priesters tanks, vergrijpen kapelaans zich aan misdienaars en mengt de zwarte rook uit Hitlers crematoria zich met de witte van een gekozen paus. Op de voorgrond duurt het de toeschouwers te lang. Ze drinken, ze dobbelen. Ze wilden wonderen, ze kregen lijden. Ze wilden revolutie, ze kregen de andere wang toegekeerd.

‘Vader vergeef het hen, want ze weten niet wat ze doen.’

De stem kerft een litteken in uw ziel. In uw hoofd verdringen de zinnen elkaar. Over de Farizeeërs die God weer streng zullen maken, over de schriftgeleerden die het hart met regels aan banden leggen in plaats van het te openen, over de oorlogen gevoerd met zijn naam op de lippen, over gouden tempels temidden van armoede, over het pauselijke verbod op condooms.

Geen letter verlaat uw mond. Er zijn geen woorden meer voor het heengaan van deze mens. Er is al teveel geschreven, er is al teveel gezegd. Snikkend brengt u een spons naar zijn lippen. Heel even heeft u contact met ogen die niets en alles zien. Dan drinkt hij en valt zijn hoofd opzij.

‘Vader, in uw handen beveel ik mijn geest.’

En zo geschiedde het dat tweeduizend jaar later een straaljager met een schreeuw de lucht boven Golgotha verscheurde. Toen de bommenluiken open gingen, kwamen er tot ieders verbazing geen lasergestuurde raketten tevoorschijn, maar bisschoppen die, met hun mijters naar de aarde gericht, een opvallende aerodynamische geschiktheid bewezen.