Gemiste kans

Mei 1991. De eerste Golfoorlog is net achter de rug. Op de heenvlucht moest de KLM-Jumbo een omweg maken, vanwege de brandende olie in Koeweit. Ik baad op kosten van het sultanaat Oman in weelde. Zelfs is me zolderruimte toebedacht; mijn suite beslaat de helft van de bovenste verdieping van het Muscat Sheraton Hotel.

Ze werkt in het restaurant en is uit een oosters sprookje geslopen, zo betoverend mooi is ze. Gaandeweg zijn we in gesprek geraakt. Ze komt uit Bombay en werkt als expat in Oman. Eén dag heeft ze vrij per twee weken. Bijna al het geld dat ze verdient, gaat naar de familie thuis. Intussen vraagt ze ook honderduit naar mijn bestaan. We willen alles van elkaar weten.

Op mijn laatste avond in Oman is er een feest in de hoteltuin. Als ik haar vind, begroet ik haar enthousiast. Ze doet ineens merkwaardig kortaf.
‘What’s wrong?’ vraag ik.
‘I’m not supposed to mingle with the guests,’ legt ze uit.
‘But we’re just talking!’ werp ik tegen.
Haar bruine ogen zijn een zwart gat, waarin ik alles dreig te vergeten. Ze vlijt haar hoofd kort tegen mijn schouder.
‘Oh, I just wish I could lay with you,’ fluistert ze.
Ik wil haar naar me toe trekken, om haar te kussen, maar ze houdt me tegen.
‘Don’t,’ zegt ze, ‘I’m being watched constantly.’
Inderdaad zie ik een man in een beige pak nadrukkelijk onze kant uit kijken. Hij is me al eerder opgevallen. Ze heeft een waakhond, verdomme.
De enige manier om ongestoord samen te zijn is een afspraak in een ander hotel, begrijp ik, volgende week donderdag, op haar vrije dag. Maar morgen vlieg ik terug naar Nederland.
‘Shit!’ sis ik hartgrondig.
Ze pakt me bij een elleboog en kijkt me weer zo duizelingwekkend aan.
‘Come with me to Bombay,’ stelt ze voor, ‘je zult het er prachtig vinden, I promise you. Wat verdien je nou met een verhaal?’
‘Hangt ervan af,’ antwoord ik, ‘gemiddeld 250 dollar, schat ik.’
‘Dat is een kapitaal in India,’ zegt ze, ‘we zouden schatrijk zijn als je één verhaal per maand weet te verkopen. Kom met me mee, I beg you. We zullen schitterende kinderen maken, jij en ik. We’d be perfectly happy together.’

Die nacht kan ik de slaap niet vatten. Tegen het ochtendgloren doet mijn hart zo’n pijn dat ik in tranen uit breek. De opkomende zon verft alles vaal terwijl ik mijn Indiase prinses een brief schrijf. Ik leg uit dat ik wel wil, maar niet kan. Ik heb een heel leven in Nederland, inclusief een vriendin.
‘You’re too good to be true, perhaps in another life,’ schrijf ik ten besluit en stop, samen met de brief een zilveren kettinkje dat eigenlijk voor mijn vriendin bestemd was in de envelop.

Het voelt alsof ik een rib afsta.