Steels

‘Zeg Sietse,’ plaag ik mijn oudste zoon, ‘wat nou als je de bioscoop niet in mag? Want zoals je weet is het een film voor twaalf jaar en ouder en jij bent pas acht.’
‘Ik heb al zoveel films voor twaalf jaar en ouder gezien,’ snoeft hij.

We zijn onderweg naar de bioscoop, hij en ik. Spiderman 3 staat op het programma. Sietse heeft het er al weken over. Telkens als de trailer tijdens reclame op tv voorbij kwam wees Sietse me enthousiast op het zandmonster en het nieuwe zwarte pak van zijn held. Vandaar dat ik heb besloten om hem vanavond te verrassen.

‘Wat zou jij doen,’ vraagt Sietse, ‘als ik er niet in mag?’
‘Dan zou ik zeggen dat we net samen op trainingskamp zijn geweest en dat we geoefend hebben met Spiderman 1 en 2.’
‘En met Lord of the Rings 2 en 3,’ grijnst mijn oudste zoon. ‘Ik zou vragen of ze soms geen centjes willen verdienen.’
‘Denk je dat ze daar gevoelig voor zijn?’
Hij haalt de schouders op, maar ik zie hoe er een wolk over zijn gezicht trekt.
‘Zit er maar niet over in, jochie,’ zeg ik en strijk hem over zijn krullen, ‘het is mijn verantwoordelijkheid om je mee te nemen. Niemand gaat ons tegenhouden. Ik plaagde je maar wat.’

Als we aansluiten bij de korte rij voor de kassa kruipt Sietse zo ongeveer in mijn rug. Ik zoek zijn ogen. Hij kijkt me aan met iets wat het midden houdt tussen nonchalance en paniek. Maar wat vooral opvalt is dat hij zijn mond houdt. Ik mag de krant wel bellen. Stop de persen, Sietse zwijgt! Als het mijn beurt is, gebruikt hij het praatje dat ik met de caissière maak om langs mij het binnenste van de bioscoop in te glippen.

We installeren ons met M&M’s. De hele rij is van ons, maar nog steeds onderhoudt Sietse een laag profiel. Als een soldaat in een loopgraaf steekt hij zijn hoofd af en toe boven de stoelen uit om steels een blik naar achteren te werpen.

‘Wat ben je aan het doen?’ vraag ik.
‘Oh,’ zegt hij, ‘ik zorg gewoon dat ze me niet kunnen zien.’
‘Zeg, Sietse.’
‘Ja?’
‘Relax. De film moet nog beginnen.’