Met Bart op mijn nek en Sietse aan een hand wurm ik me door de stroom mensen richting de bastonen. Hier en daar op een winkelpui wappert een driekleur fier tegen een achtergrond van ansichtkaartblauw. Het gewicht van mijn jongste zoon, de warmte van de hand van mijn oudste, hun stemmen, de hitte van de zon op mijn rug. Het nu is volmaakt.
De afgelopen dagen heb ik me weer eens in de krochten van mijn geest begeven. Natuurlijk kwam ik mijn demonen tegen, de krachten die proberen me te houden waar ik ben, als een slang die in zijn eigen staart bijt. Hoe groot is niet de verleiding om in de slachtofferrol te kruipen, de anderen, de samenleving de schuld te geven?
Toeval bestaat (niet).
In Amerika is een nieuwe hype aan het ontstaan, die ook in Nederland snel om zich heen grijpt: The Secret. In een notendop komt het geheim erop neer dat er een constante wisselwerking gaande is tussen ons en het universum. Je krijgt dus wat je toekomt. Maar het werkt als het ware andersom. Als je uitstraalt dat je een tekort aan geld hebt, zal armoede je deel blijven.
Op de schaal van het universum stelt een mens nog niet eens een zandkorrel voor. Ik heb nog eens een boek geschreven over de tombola die het leven in werkelijkheid is. Geluk voor gevorderden, heet het heel ironisch. Gevoegd bij wat ik recentelijk in de krochten van mijn geest vermocht aan te treffen, kan ik maar tot één conclusie komen, waar het The Secret en aanverwante spirituele zaken betreft: de wens is de vader van de gedachte – da’s nog eens een doordenker.
Terwijl de echo’s van opzwepende roffels al van de gevels kaatsen, ben ik me nog steeds erg bewust van het bestaan van mijn zoons. Ook realiseer ik me voor de zoveelste keer dat het erom gaat de verantwoordelijkheid voor de situatie te aanvaarden. Dan komt de rest vanzelf.
Op het festivalterrein speelt een band op mijn gevoel. Drie nummers lang kan ik niet stil blijven staan, zelfs als Sietse op mijn nek mag. Ik dans, gedachteloos dans ik de demonen uit mijn lijf.
‘Dit is herrie!’ klaagt Bart dan en hij slaat de handen voor de oren. Hij ook met zijn fobie voor lawaai. Maar ook zijn oudere broer heeft het gehad en wil naar huis, Zelda spelen. Twee tegen één.
Groot voordeel: op de terugweg heb ik de zon op mijn gezicht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Cruijff's veel aangehaalde uitspraak is nog niet eens zo slecht...
Puh-lease, give yourself a break, dat soort theorieen als The Secret zijn helemaal niet nieuw (Nah, dat weet jij beter dan ik volgens mij.)
Je hoeft niet in de rol van de "waan van de wilsafhankelijkheid van het lot" te stappen om de valkuil van de slachtofferrol te voorkomen: dan stap je van het ene uiterste in het andere...
Soms vind ik het vreselijk jammer dat ik je niet In Real Life ken, volgens mij zijn wij hetzelfde soort gekken tegengekomen in het leven en besmet (geweest) met hetzelfde soort zieke theorieen. Maargoed, is niet anders, ik tik afntoe wel n paar vage woorden hier.
Stap in elk geval niet in de verleiding dat het lot wilsafhankelijk kan zijn of worden: illusie, voer voor megalomane zielen. Je hebt soms gewoon Pech. Shit happens. Geluk komt ook wel weer. Denk aan Job, zoals Soloveitchik leerde: 'Job bad ..voor zijn vrienden en op dat moment was zijn ongeluk voorbij.'
;-)
Overigens, dat 'bad ..voor' kun je vooral symbolisch zien, niet letterlijk uiteraard: als kunnen uitstijgen boven je eigen pech en die van een ander kunnen zien.
Het lot is gewoon niet wilsafhankelijk, zelfs al zijn er anno nu tandartsen die durven suggereren dat je je inbeeldt dat er x kiezen tegelijk ontsteken: alsof een mens dat zou willen. (Zodat je vervolgens naar een weekendtandarts kunt om de ontstekingen te laten behandelen.)
Maargoed, ik bedoel(de) maar: je moet die gekken niet te letterlijk nemen.
Zoals ik al in het stukje schreef, Jolie: de noemer van The Secret en aanverwante spirituele zaken is wishful thinking. We zullen het moeten doen met wat we voor de kiezen (sic) krijgen.
Ook ik ken the secret. Mijn simpele vertaling: als je je focust, werk je naar je wensen toe. Net als het feit dat je iets meer opvalt wanneer je er net aan denkt. Alleen leggen we de link tussen dat denken en de gebeurtenis vaak niet meer, waardoor de ontmoeting erna iets metafysisch krijgt ("ik dacht net aan zwanen en nu zie ik er twee vliegen, dat moet iets betekenen").
Toeval bestaat, maar je kunt het een handje helpen. En dan nog moet je wensen koppelen aan de discipline om ze uit te voeren...
Wereldverbeteraar
Een reactie posten