Een kwestie van principes

Zoals bekend is het Koninkrijk der Nederlanden weer uiteen gevallen in zeven delen. Na veel gedonder waarover niemand het graag heeft, is het er eindelijk pais en vree. Tot het Hertogdom Gelre besluit om de Grebbeberg een andere bestemming te geven. Er moet een kuuroord komen, want dat is lucratiever dan een monument. Dus wordt alles dat aan de gevechten herinnert van mei 1940 verplaatst, inclusief de resten van de gesneuvelden.

‘Dat gaat zomaar niet!’ foetert men in Holland. ‘Het gaat hier wel even om nationaal erfgoed. De grond van de Grebbeberg is doordrenkt met het bloed van hen die vergeefs probeerden een enorme overmacht tegen te houden, ondanks een gebrek aan wapens en munitie. Op het laatst gooiden ze met stenen.’

‘Ja hoor eens,’ riposteert een vooraanstaande Gelrenaar, ‘formeel hebben die Hollanders dus niets te zeggen over wat wij met onze grond doen. Het Hertogdom Gelre is een onafhankelijke staat en is als zodanig door de Verenigde Naties erkend. Daarbij willen we de helden van de Grebbeberg juist respect betonen, door ze een plaats te geven in een prachtig park.’

In Holland begint het bloed te koken. ‘Daagt u ons niet uit,’ sissen de notabelen. ‘Wij hebben de wapens om uw even onafhankelijke als armzalige staat van de kaart te vegen voor u de woorden Verenigde Naties kunt uitspreken. Niemand spot ongestraft met de vaderlandse geschiedenis.’

In het Hertogdom Gelre worden wenkbrauwen opgetrokken. ‘Waar gaat dit eigenlijk helemaal over?’ vraagt menigeen zich hardop af. ‘Aarde heeft geen geheugen. Het maakt niet uit waar we onze helden gedenken. Dat waarom het gaat, zit tussen onze oren en in ons hart.’

‘Dat bagatelliserende toontje,’ schamperen de machthebbers in Holland, ‘dat gepsychologiseer. Ze hebben met hun poten van onze monumenten af te blijven!’

‘Het zijn hun monumenten niet,’ stellen de Gelrenaren nogmaals, ‘want de monumenten bevinden zich op ons grondgebied. We mogen ermee doen wat we willen.’

‘Precies,’ oordelen de Hollanders. ‘De resten van onze helden zijn al verplaatst. We werden voor een voldongen feit gesteld. Dat is nog het ergste.’

‘Sorry,’ verontschuldigen de Gelrenaren zich, ‘foutje. De volgende keer zullen we overleggen, oké?’

‘Het is te laat voor excuses,’ vindt men in Holland. ‘Onze helden moeten terug op de Grebbeberg, want anders…’