Enkel een lidwoord

Het Maria Genade-ziekenhuis staat in een buitenwijk van Hamburg en is nog redelijk heel. Alleen zijn de meeste ruiten gesneuveld en inderhaast vervangen door plastic. Terwijl ik door lange gangen dool, op zoek naar de psychiatrie-afdeling, flappert en klappert het om me heen. Het is warm of ligt dat aan mij? Ik merk dat ik ineens hevig begin te zweten.

Dan vind ik hem. Hij zit rechtop in bed. Zijn hoofd wordt omgeven door een krans van het witste haar dat ik ooit gezien heb. Een halo, haast. Zo oud ziet hij er echter niet uit. Misschien, denk ik, is zijn haar verkleurd door wat hij gezien heeft.
‘Herr Dornkreuz?’
Zijn ogen staren in het luchtledige. Ik heb het nog steeds warm. Ik trek mijn uniformjas uit, hang het samen met mijn schouderholster over een stoel.
‘Ist es noch hier?’ vraag ik.
‘Es,’ zegt hij. Een flauwe glimlach speelt om zijn lippen.
‘Is het nog hier?’ herhaal ik.
‘Het,’ herhaalt ook hij.
‘Waar kan ik het vinden?’
Commissaris Dornkreuz geeft geen sjoege.
‘Begrijpt u mij goed,’ zeg ik en begin te ijsberen. ‘Als het nog hier is, wil dat zeggen dat de fosforbommen hun werk niet hebben gedaan. Het moet vernietigd worden. De toekomst van de mensheid staat op het spel. Zegt u mij alstublieft of u het gezien heeft en zo ja, waar.’
Ik zie zijn adamsappel driftig heen en weer gaan.
‘Toe, meneer Dornkreuz, ontlast uw geweten. Waar is het?’
Hij spreidt de armen en laat het hoofd als een gekruisigde hangen. Ik zucht diep en draai hem gefrustreerd mijn rug toe, heel even maar. Achter me klinkt een ruisen. Ik draai me om, maar ben te laat. Hij is vliegensvlug opgestaan en heeft de revolver uit mijn schouderholster te pakken. Hij is politieagent geweest, ik had op mijn hoede moeten zijn, denk ik nog. Hij grijnst naar zijn buit, zet de veiligheidspal om.
‘Wacht!’
Hij stopt de loop in zijn mond, richt op het gehemelte.
‘Nee,’ schreeuw ik, ‘zegt u me waar het is!’
Een windvlaag laat de plastic ramen flapperen. Dornkreuz grinnikt en haalt de trekker over. De knal is oorverdovend. Het volgende moment verspreiden zijn hersens zich in een concentrisch patroon over de muur achter hem. Het klinkt alsof er iemand een emmer met snot omkeert. Maagsap wurmt zich door mijn slokdarm omhoog.
Onmiddellijk schieten van alle kanten beduusde verpleegsters tevoorschijn.
‘Wat heeft u gezegd?’ vraagt er één.
‘Geloof het of niet,’ antwoord ik, ‘enkel een lidwoord.’