Tuig

Van files had boer Krelis met zijn Leopard II-tank weliswaar geen last, maar veel sneller dan 60 kilometer per uur haalde het gevaarte niet op de weg. Bovendien hield het op als je telkens maar weer over auto’s heen moest rijden. Boer Krelis werd er chagrijnig van als het niet opschoot.

Nu had hij zijn doel eindelijk bereikt. Boer Krelis richtte de loop van het kanon op de entree en wierp een blik op het papiertje met de column.
‘Eerst waarschuw’n,’ mompelde hij gemelijk en drukte op het knopje van de megafoon.
‘Hallo, hallo,’ klonk het krakend, ‘hier is boer Krelis met een boodschap voor de partijvoorzitter.’
Even later verscheen er iets wits achter één van de ramen. Opnieuw las boer Krelis wat er op het briefje stond.

‘Daarna een waarschuwingsschot en vervolgens dient de politie relschoppers uit te schakelen middels een schot bij voorkeur in het been. Het onomwonden wettelijk vastleggen dat bij het volgen van deze procedure de politie straffeloos is, zal aarzeling bij agenten om relschoppers hard aan te pakken wegnemen en de relschoppers effectief bestrijden. Het maakt overigens geen verschil of de relschoppers bestaan uit voetbalhooligans (Marokkaans of niet), krakers, antiglobalisten of ander verwerpelijk tuig.’

‘Ie bent zelf een verwerpelijke relnicht,’ zei boer Krelis, ‘ie zaait haat. Dat mot afgelop’n wez’n.’
Achter het raam ging het wit driftig heen en weer.
Goed dan, dacht boer Krelis en drukte op de rode knop. Het waarschuwingsschot met de brisantgranaat sloeg een gat van een meter in de gevel. Nog steeds betoonde het wit zich niet onder de indruk.
‘Bij voorkeur in het been,’ mompelde boer Krelis, zwenkte de loop van het kanon omhoog en vuurde nog een brisantgranaat af, ditmaal gericht. Opnieuw klonk een daverende knal, gevolgd door een explosie van glas. Toen de rookwolken opgetrokken waren, bleek er van het partijkantoor nog maar weinig over. Van het wit was helemaal niets meer te zien, laat staan van de benen.

‘Er mag er maar één met scherp schiet’n,’ mompelde boer Krelis tevreden, ‘en dat ben ik. Heb-ie dat begrep’n, malle kaketoe?’