Beerput

‘Lambert van Zottegem. Je maakt nu al zo’n vijftien jaar deel uit van het profpeloton. Toch ben je de enige die het gebruik van doping nog niet officieel heeft toegegeven. Hoe zit dat?’

‘Allez, zunne. En dan erbij wenen zeker.’

‘Al je collega’s gingen je voor. Vandaag Erik Zabel en morgen Bjarne Riis. Je kunt toch moeilijk volhouden dat je jouw carrière lang alleen op een boterham met pindakaas hebt gereden.’

‘Bosbessenjam. Van pindakaas kreeg ik een droge strot.’

‘Dat was maar bij wijze van spreken. Laat het me dan op de man af vragen. Jij hebt toch ook wel geslikt?’

‘Dat krijg je als knecht, hè. Het belang van de ploeg staat voorop. Dus ja, dan geef je een wiel aan je kopman, hoe goed de eigen benen ook zijn. Da’s telkens weer even slikken.’

‘Dat soort slikken bedoel ik niet. Heb je nou uit de snoeppot genomen of niet?’

‘Je hebt met mijn moeder gepraat.’

‘Niet die snoeppot, Lambert. Moet ik het dan voor je spellen? Cortisonen, anabole steroïden, amfetamine, epo. Zo langzamerhand wordt wel duidelijk wat insiders al langer wisten. In de jaren negentig van de vorige eeuw stond het wielerpeloton stijf van de doping. En wat zegt dat over de huidige generatie wielrenners? Niets. Reken maar dat er nog volop gepakt, gespoten en geslikt wordt. Het is alleen zaak niet tegen de lamp te lopen. Heb ik gelijk of heb ik gelijk, Lambert?’

‘Ik zweer op de ziel van mijn vader dat ik schoon ben.’

‘Maar dat zeggen wielrenners altijd als ze betrapt worden. Ze ontkennen alles en anders zijn ze wel geflikt. En dan kun je ook nog, zoals Floyd Landis, een juridisch steekspel rond de procedures blijven leveren. Wie denk je eigenlijk dat je nog voor de gek houdt, Lambert? Er geldt geen zwijgplicht meer. Je kunt gerust je hart luchten. Geef het nou maar toe, net als alle anderen heb je vals gespeeld.’

‘Welnee.’