Het Jihad Songfestival

En weer hebben we het niet gehaald, het vocale kanon Edsilia Rombley ten spijt. Nederland staat opnieuw niet in de finale van het Eurovisie Songfestival.

Je kunt je afvragen of dat erg is, want om muziek draait het circus al lang niet meer, wel om van de pot gerukte, liefst transseksuele acts en vriendjespolitiek.

Toen Teach Inn in 1975 meedeed met Ding Dinge Dong, leefde ik, in pyjama en peignoir, met gekamde haartjes en klamme handen mee op de bank. Het hele gezin zat aan de buis gekluisterd en wat was het gezellig en spannend bovenal. Hoera, ik mocht ongekend laat opblijven met nootjes en zo. Nog meer hoera, Nederland won! Het zou tot 1988 duren, toen het Nederlands elftal te München Europees kampioen voetbal werd, vooraleer ik me opnieuw van dergelijk heftige chauvinistische gevoelens gewaar werd.

Dat zit er in 2007 niet meer in, want onze Edsilia heeft ondanks een gesmeerde PR-campagne het onderspit gedolven in Helsinki.

Nogmaals, is dat erg? Het Eurovisie Songfestival heeft zich de laatste jaren vooral ontwikkeld tot een hoogmis van camp of, in gewoon Nederlands, wansmaak.

In kringen van nichten zal het verlies van Edsilia misschien nog het hardste aankomen. The real thing, de uitzending aanstaande zaterdag, is gewoon een stuk minder dolletjes zonder een nationale favoriet. Daar zit je dan met je roodwitblauwe vlaggetjes op je stukjes bleekselderij met gorgonzola, om over het malle oranje petje op je hoofd nog maar te zwijgen. Laat nichten echter maar schuiven. Ze kiezen gewoon een travestiet uit Oppermacenistan en joelen op zaterdag als gewoonlijk de roze longetjes schor.

Intussen wordt het Eurovisie Songfestival langzaam maar zeker een Oosteuropees onderonsje, waarbij vooral Islamitische volkeren van zich doen spreken. Op termijn doen ook de landen die nu nog automatisch voor de finale geplaatst zijn (some are more equal than others) voor spek en bonen mee. En wij maar denken dat de moslims de wereld te vuur en te zwaard veroveren.

Nog even en Nederland haakt vanzelf af, want in de finale komen, laat staan winnen, is toch uitgesloten.

Nooit meer hopen op ‘Pays-bàs, douze points’.

Erg is het niet, nee. Wel jammer.