Het getal van het beest

Wat vooraf ging: kapitein David Thomas is pal na de oorlog in het gebombardeerde Hamburg om in het geheim te onderzoeken of ‘het’ vernietigd is. Hij blijkt echter niet de enige die naar ‘het’ op zoek is…

‘Terug naar de basis,’ gelast ik de boerenzoon uit Wyoming. ‘Eerst maar eens een hapje eten, wat jij?’
‘Yes Sir,’ zegt hij enthousiast en start de motor van de Jeep, die ook lijkt te juichen.

Aan weerszijden glijden als grote doodshoofden gevels voorbij. Als ik niets tegen mijn chauffeur zeg, zegt hij niets terug. Wel zo rustig. Ik kijk een tijdje naar zijn profiel, hoe het kauwt en rookt en alvast boos wordt op alles voorbij de volgende bocht. Stel, ik zou hem deelgenoot maken van mijn missie, snapte hij het dan? Waarschijnlijk zou hij de schouders ophalen en onverschillig een volgende Lucky Strike opsteken. Er is geen andere conclusie: ik sta er alleen voor, hier in Hamburg. Onwillekeurig denk ik terug aan die merkwaardige ontmoeting in de kelder van het Witte Huis.

‘U bent uitverkoren, kapitein Thomas.’ De president klonk haast zalvend. ‘Om een aantal redenen. In de eerste plaats omdat u archeoloog bent en al in dienst van Uncle Sam.’
De president deed een paar passen, verloor echter geen moment het oogcontact.
‘Mensen,’ vervolgde hij, ‘denken dat archeologen maar wat in de aarde graven. Ik weet beter. U, kapitein Thomas, pelt de waarheid, als een ui. Heb ik gelijk?’
Overdonderd was ik. De president van de Verenigde Staten complimenteerde me met mijn werk. Ik maakte een verontschuldigend gebaar. Ongetwijfeld zal ik erbij gebloosd hebben.
‘Maar ook en vooral bent u uitverkoren omdat u wees bent en vrouw noch kinderen heeft, kapitein Thomas.’
De president kwam op me af gelopen, legde zijn rechterhand op mijn linkerschouder.
‘Hoe minder bindingen des te beter,’ fluisterde hij. ‘De gevolgen zouden niet te overzien zijn als bekend werd dat het bestaat. Daarom ook mag u onder geen enkele voorwaarde contact opnemen met Washington. Pas als u het vindt of in staat bent bewijzen voor de vernietiging aan te dragen, mag u terug komen, om rapport uit te brengen aan mij, en aan mij alleen. Maak ik mijzelf duidelijk?’
Ik knikte, overbluft als ik was.

Sindsdien zijn er nog geen 48 uur voorbij gegaan. Er zijn verdorie geen procedures afgesproken voor noodgevallen. Terwijl we de basis bereiken, pers ik de tanden op elkaar. Jeeps rijden af en aan, terwijl om de minuut een landend vliegtuig de rest van de stilte vermorzelt. Zo op het oog hebben we Hamburg onder controle, maar wat sluimert er onderhuids?

De lunch sla ik over. In plaats daarvan zorg ik dat ik de lijst van aankomsten van gisteren onder ogen krijg; de ware reden dat ik naar de basis terug wilde.
‘Frederick Gates,’ lees ik. Hij is hier voor ‘handelsdoeleinden’. Niets wat ik al niet wist. Dan valt me het paspoortnummer op: 111622233332. 111 maal 6, 222 maal 3, 333 maal 2. De uitkomst is steeds dezelfde. Dit kan toeval zijn, maar het lijkt erop dat ik een tegenstander heb, een tegenstander die me wil doen geloven dat hij niet van deze wereld is, net als het. Er is geen tijd te verliezen.