Seks in de speeltuin

's Ochtends roffelt de hagel gezellig op de Velux-ramen van mijn slagzij makende zolderetage. Geen speeltuinweer, bedenk ik me, terwijl ik twee van de gisteren gekochte croissants voor de mannetjes in elkaar draai en in de met zorg voorverwarmde oven schuif. De overige vier doe ik in een Tupperware-doosje en leg ik in de koelkast. Normaal gaan we naar de Kitskensberg, één van de mooiste speeltuinen van Nederland, hier in Roermond, maar door Bart consequent als Kitskutberg aangeduid. Nu moet ik bekennen dat ik er inderdaad ooit een stijve heb gekregen. Terwijl Sietse en Bart in een fort speelden, kreeg ik een sms’je van een virtuele scharrel, een stewardess uit Dordrecht. Of ik ook erotische boodschappen stuurde? Zij was er, met de benen wijd en een duim op haar clitje, helemaal klaar voor, liet ze me weten. U vraagt, wij draaien. ‘Ik begin met je tenen,’ sms’te ik terug, ‘en dan kronkel ik met mijn tong langs je benen omhoog.’ Enzovoort. Om vijf uur moest ik het voorspel, zeer tot ongenoegen van de stewardess, staken. De Kitskensberg ging namelijk dicht. Maar nu is er dus sprake van wisselvallig weer, met plaatselijk hagelbuien, en hoef ik me niet het hoofd te breken over de vraag hoe ik überhaupt de 80 cent entree per persoon ophoest, laat staan hoe ik er kom. Ik wil het voor het gemak nog wel eens vergeten, maar mijn auto is al een tijdje geleden openbaar verkocht en ik ben dus afhankelijk van het openbaar vervoer. Ik bal de vuisten. Heel even haat ik het tot in het diepst van mijn wezen om arm te zijn. Ik wil de mannetjes in mijn Audi RS4 kunnen laden, met ze naar vrienden en familie gaan of desnoods naar pretparken. Maar ik kan geen kant op. Misschien, overweeg ik, kan ik wat geld lenen van Fred, mijn voormalige huis- en lotgenoot. Al is het maar een tientje. Dan kan ik ook dat pakje shag kopen, waaraan ik eigenlijk liever helemaal niet denk.
Met het smakken van mijn zoons als ritmesectie stuur ik Fred een mailtje. Of hij met de herfstvakantie toevallig ook zijn kinderen had? Dat we in dat geval misschien iets samen konden ondernemen. En o ja, of hij wat geld kon missen, al was het maar een tientje? Dan kon ik tenminste het pakje shag kopen, waaraan ik eigenlijk liever niet dacht. Daarna houd ik de wolkenlucht goed in de gaten. Ik kan de mannetjes toch moeilijk de hele dag voor een beeldscherm zetten, ook al hebben ze daar zelf helemaal niets op tegen. Ik laat ze tekeningen maken, we spelen met autootjes, mijn zoons worden in de knoop gelegd en moeten zien te ontsnappen. Rond een uur of drie zie ik mijn kans schoon. De mannen gaan naar buiten, de werkelijkheid in.