Kleine kopjes

‘Brr, wat waait het,’ mopper ik, ‘ werd het maar weer lente.’
‘Ja,’ zegt mijn jongste zoon vanaf zijn zitplaats op mijn nek, ‘en na de lente wordt het zomer, hè?’
‘Heel goed. En weet je ook wat daarna komt?’
Ja, hoor, dat weet Bart wel. ‘Sinterklaas,’ antwoordt hij.
Intussen zijn we bij een zebrapad aangeland. Ik steek een hand op naar de automobilist die voor ons stopte.
‘Waarom doe je dat?’ vraagt Sietse.
‘Ik wil die meneer bedanken,’ antwoord ik.
‘Ja maar, hij moet toch stoppen?’
‘Dat klopt. Toch kan het geen kwaad om aardig te doen tegen mensen die aardig zijn voor ons. Wie goed doet, goed ontmoet, zeggen wijze, oude mensen daarover.’
‘De goeroe ook?’
‘Ook de goeroe zou het ongetwijfeld met me eens zijn,’ antwoord ik, ‘op dit punt dan.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, zoals je weet geloof ik niet in hem. Jij wel?’
Sietse haalt de schouders op. ‘Karin zegt dat hij God is.’
‘Karin is pas tien, Sietse. Ze kan dat soort dingen eigenlijk helemaal nog niet weten. Had ik je al eens verteld dat er meer mensen mijn boeken hebben gelezen dan dat er mensen zijn die in de goeroe geloven?’
‘Hoeveel dan?’
‘Er zijn ongeveer tweeduizend mensen op de hele wereld, die in de goeroe geloven.’
‘Da’s best veel,’ meent mijn oudste zoon.
Ik aai hem over zijn krullen. ‘Je hebt gelijk schat, dat zijn er best veel.’
Kijk, daar passeren we de natuurvoedingswinkel.
‘Hier haalt Sonja altijd suikervrije snoepjes,’ glundert mijn oudste zoon. Ik probeer te glimlachen, maar dat lukt me niet. Ik ben het namelijk even helemaal zat om me zorgen te moeten maken over mijn bloedjes van kinderen, omdat hun moeder een aanhanger is van Bladibla, of hoe hij zich tegenwoordig ook noemt. Bovendien ben ik aan mijn laatste tien vloeitjes begonnen, wat ik weet dankzij het rode blaadje van het Rizla-boekje. Daarna zit er altijd nog wel genoeg in mijn buil voor een stuk of tien shaggies, maar wat dan?