Lost in translation

Ik wil niet opscheppen, maar ik heb het eten van noedelsoep aangeleerd in Tokio, toen ik freelance journalist was. Op kosten van de zaak vloog ik er first class naar toe. Het was echter wel de bedoeling dat ik de verblijfskosten zelf voor mijn rekening nam. Alleen de hotelkamer kwam al op ruim 200 Euro per nacht. Bovendien was ik het snel beu om te eten in restaurants, waar ik toch niets van de menukaart begreep en, belangrijker nog, het personeel geen woord van mijn Engels. Dat geldt trouwens voor vrijwel alle Japanners. Op een ochtend zat ik aan het ontbijt toen een vader zich onverhoeds naar me omdraaide.
‘Vot’s your eezj?’ vroeg hij.
‘Eh, 32,’ antwoordde ik.
Waarop de man zich tot mijn stomme verbazing weer aan zijn gezin wijdde.
‘Sayonara succer,’ mompelde ik.
Later zou een Nederlandse expat me uitleggen dat het bewuste zinnetje het eerste is in ieder Japans lesboek Engels. De meesten blijven er steken. Vandaar dat ik nog eens een kommetje leeggedronken heb, in de vaste overtuiging dat het thee was. Een haastig toesnellende ober legde me met een soort pantomime-act uit dat ik mijn vingers in het groene goedje had moeten dopen. Lost in translation avant la lettre, zeg maar.
De sushi’s kwamen me na een week ook de neus uit en de lokale MacDonald’s hield ik na één keer voor gezien, want een cheeseburger smaakt overal hetzelfde. Toen ontdekte ik dus dat je zowat op iedere straathoek van Tokio voor een schijntje een bekertje noedelsoep kon tanken. Gewoon uit de muur. De laatste twee weken van mijn verblijf in Japan at ik vrijwel niets anders meer.
Diezelfde tactiek pas ik nu toe om te overleven. Bij de Jumbo kost een pakje noedelsoep 33 cent. Er is altijd nog wel een ovenbroodje in huis dat ik erin kan soppen. Weken kan ik het desnoods op dat dieet volhouden. Klagen hoor je me intussen niet. Ik stap gewoon mijn schrijfcocon binnen, waar ik soms zelfs vergeet dat ik naar de wc moet. Bovendien daalt er een merkwaardig soort berusting over me neer als het eenmaal zover is. Het is best Zen, vind ik, om het geld eventjes niet te laten rollen.