De overgang

Het is herfstvakantie. Ik wandel, met mijn zoons van bijna acht en bijna vier aan weerszijden, doodgemoedereerd richting flappentap. Ik heb ze tot en met het weekend, want ex Sonja doet het inmiddels weer met een man. Hij gelooft in dezelfde goeroe als zij, maar daar staat tegenover dat hij in Londen woont. Ze is nu naar hem toe.
Het is druk op het schouwburgplein. Er staat zelfs een rij voor alledrie de pinautomaten bij de ABN/Amro. Sietse en Bart ruziën over wie er zo meteen op de knopjes mag drukken.
Ik weet het nog niet, maar ik sta op het punt om in een andere dimensie te belanden, een akelige werkelijkheid waaruit haast geen ontsnapping mogelijk is. In films zou er een geweldig onweer losbarsten. Aanzwellende violen, tromgeroffel, dat soort dingen. Maar nee. Ik luister met een half oor naar het gekibbel van mijn mannetjes, terwijl ik met een schuin oog naar passerende kittige jongedames kijk. De mitrailleursalvo’s van hun pumps gaan op in een waterval van praatjes. Af en toe vang ik een flard op. Bij Blokker is er een aanbieding en vanavond viert ene Chantal haar verjaardag. Eigenlijk valt me nu pas op hoe zwaarbewolkt het is. Vroeger als kind zei ik dan dat er een deksel op de dingen zat.
Eindelijk, het is mijn beurt om te pinnen. Ik heb een grote boodschappentas bij me, want ik wil in één keer van de ellende af zijn. In gedachten loop ik het lijstje na: eten voor vier dagen, Belgisch bier voor mij, Danoontjes voor de mannetjes, croissantjes en eitjes voor bij het ontbijt.
‘Goedemiddag meneer Schippers,’ zegt de display. Even opgewekt toets ik mijn pincode in, laat Sietse bevestigen dat ik 50 Euro wil. Bart mag op het groene knop drukken.
‘Saldo onvoldoende,’ lees ik.
Mijn wangen voelen ineens zo warm aan dat ze dreigen te ontploffen. Ik probeer het met 20 Euro. En met 10. Ik probeer het ook aan de overkant, bij de Postbank, want je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.
Weliswaar in een ander lettertype, maar met een leeuw erbij, krijg ik de identieke Jobstijding. Het is echt zover, pinnen gaat niet meer. Een diepe zucht ontsnapt uit mijn longen. Oké, het zat eraan te komen. Maar waarom uitgerekend nu? Met klamme handen haal ik mijn portemonnee tevoorschijn en tel de inhoud. 6 Euro 50. Daar zal ik het mee moeten doen.
‘Mannen,’ spreek ik mijn zoons gewichtig toe, ‘we gaan er een onvergetelijke vakantie van maken.’