La Van Dongen

Terwijl ik op Natasja wacht, dood ik de tijd met een sigaret. Eerlijk is eerlijk, ik was liever gewoon wat voor de buis gaan hangen, met bijvoorbeeld 24 erop, want gisteren heb ik vanwege het voetbal de helft gemist. Wat een scenario, wat een montage! Maar goed, hoewel ik heftig tegenspartelde heeft Natasja beloofd alles te betalen. Een biertje gaat er altijd wel in.
‘Je gaat nog een blaasontsteking oplopen,’ zeg ik tegen haar als ze een kwartier te laat is verschenen. Vandaag is La Van Dongen in het wit. Maar het zijn vooral de niet witte gedeeltes die opvallen: de lange blote benen en het décolleté. In een flits vraag ik me af of ze zich voor mij zo heeft uitgedost.
Op mijn verzoek installeren we ons op het verwarmde terras, want binnen ga ik met mijn 1 meter 75 zo gauw verloren in de massa en daar kunnen mensen met grootheidswaan nu eenmaal slecht tegen. Natasja is met Jan en alleman in gesprek. Iedereen lijkt haar te kennen. Pas na een tijdje lukt het mij om te informeren naar die heel speciale opleiding tot kinderhersenchirurg.
‘O, maar da’s niet mijn echte droom,’ ontwijkt ze de vraag. ‘Ik ga nog iets veel leukers doen. En daar heb ik jou bij nodig.’
‘Huh?!’ verslik ik me bijna in een slok bier.
Ze blijkt een telefoontje te hebben gehad van een vriend die het geluid doet bij concerten van DJ Tiësto en dat soort beroemdheden. Die vriend heeft een slim en representatief iemand nodig als manusje-van-alles, Natasja dus. Binnenkort gaat ze proefdraaien, bij een festival in Rome, waar ook Keane optreedt. Daar houd ik toch zo van? En of ik dan op haar huis en twee honden kan passen. Ik mag in dat geval ook van haar auto gebruik maken.
‘Wat zijn het voor honden?’ vraag ik.
‘Een Duitse herder en een golden retriever,’ antwoordt ze, ‘echte lieverds. Vooral voor kinderen. Leuk voor jouw kids.’
Lang verhaal kort, ik ga akkoord en Natasja omhelst me innig. Ze zweert dat ze me eeuwig dankbaar is. Een paar tafeltjes verderop heeft intussen een verzameling kleerkasten plaats genomen. Ze hebben zoveel spiermassa dat hun bovenarmen niet meer helemaal aan de zwaartekracht kunnen gehoorzamen en schuin omlaag wijzen.
‘Dat zijn uitsmijters,’ zegt Natasja. ‘Sorry, ik moet even naar ze toe.’
Ze gaat bij ieder van hen op schoot zitten, slaat haar benen telkens bestudeerd over elkaar. Hier en daar deelt ze een zoen uit. Ik vind Natasja fantastisch, maar hier heb ik geen zin in. Na nog een biertje verontschuldig ik me. Ik zeg dat ik me moe voel vanwege al die dagen dat ik mijn aandacht moest verdelen over Sietse en Bart. Dat is trouwens ook echt zo. Bovendien moet ik morgen op zoek naar een baan. Wat dat huis en die honden betreft kan ze op me rekenen.
‘Mail of bel me maar wanneer.’
‘Hè, wat ongezellig,’ mokt ze.
‘Ik moet trouwens ook nog een stukje bloggen,’ grijns ik.