Holy shit. Dit lijkt een aflevering van Star Trek. Mijn huisbaas is plotseling vanuit zijn tweede huis in Italië opgestraald. Hij staat me bovenaan de eerste van de drie trappen naar mijn zolder op te wachten en hij is duidelijk niet blij om me te zien. Met een rood aangelopen hoofd geeft hij te kennen dat hij mijn loze beloftes zat is. Ik moet eindelijk met huur over de brug komen, anders zet hij me op straat. Halverwege de tirade gebaar ik de mannetjes alvast verder te lopen. Ik vertel mijn huisbaas dat ik me zijn woede goed kan voorstellen en dat ik na de herfstvakantie meteen een baan ga zoeken.
‘Dat had je al lang moeten doen,’ slingert hij in mijn gezicht, ‘je zit daar maar op je spijker!’
‘Ik zit niet,’ werp ik tegen, ‘ik schrijf, aan romans, aan verhalen, aan stukjes. Ik schrijf tot bloedens toe.’
‘Maar wat levert het op?!’ buldert de huisbaas.
‘Nog niets,’ zeg ik, ‘maar dat zou over een paar weken zomaar anders kunnen zijn.’
Mijn huisbaas heeft op zijn zachtst gezegd weinig vertrouwen in het vervolg van mijn literaire carrière. Ik verontschuldig me, want er moet dringend aandacht aan mijn mannetjes worden besteed, zegt mijn gevoel.
Inderdaad tref ik Sietse boven huilend aan. Ik hurk, pak hem bij de schouders en bezweer hem dat alles goed gaat komen. Maar eigenlijk zou ik nu het liefste in de grond willen verdwijnen.
‘Papa gaat gewoon werken en dan krijg ik geld en dan is meneer Wulfsen niet meer zo boos. Misschien gebeurt er trouwens wel een wonder en verkoopt mijn boek heel goed. En je weet toch wat je dan krijgt? Een Nintendo DS.’
‘En ik een treinbaan, hè?’ vult Bart aan.
Het hele leven draait om beloftes, bedenk ik me. Die aan mijn zoons zou ik nog het liefste inlossen, want dat zou betekenen dat mijn droom waar was geworden: kunnen leven van mijn pennenvruchten, zonder huisbazen en deurwaarders die me in de nek hijgen.
We nestelen ons gedrieën op de sleetse gehuurde tweezitsbank. Sietse en Bart willen naar Nickolodeon kijken en ik check mijn email. Vier berichtjes van virtuele vriendinnen en wat nieuwsbrieven. Fred heeft echter nog niets van zich laten horen. Zou hij naar zijn ouders zijn? Misschien ook heeft hij gewoon de puf niet om uit zijn nest te komen. Je weet het maar nooit met hem. Driewerf shit, denk ik, mijn pakje shag dreigt op een verkeerde manier in rook op te gaan. Gelukkig moeten mijn zoons en ik wat later heel hard om SpongeBob lachen, als hij buurman Octo jaloers maakt met een snoeppapiertje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten