U moet weten dat er een truc bestaat om een tapijtrol van een kilootje of veertig met een steekkarretje te vervoeren. Met het steekkarretje als middelpunt kun je de tapijtrol dankzij de hefboomwerking met een pink besturen. Je legt het steekkarretje op zijn rug en wipt de tapijtrol er, wederom dankzij de hefboomwerking, overheen.
Simpel.
Tenzij je het verkeerde steekkarretje hebt. Ik dacht, ik neem gewoon die brede. Maar deze had zachte banden en, erger nog, geen beugels, waardoor de tapijtrol de neiging had om steeds weer van het steekkarretje af te rollen. Er waren nog genoeg andere steekkarretjes over. Waarom ruilde ik het niet?
De zoveelste tapijtrol was wel erg zwaar en weerbarstig. Al twee keer was hij van het steekkarretje afgerold. Inwendig vloekend pakte ik een eind van de tapijtrol en smeet het van dichtbij midden op het eigenlijke draagvlak van het steekkarretje. Door de hefboomwerking vloog het steekkarretje overeind. Eén van de handvaten trof mij vol op de linkerwenkbrauw.
Een toegesnelde collega vroeg hinderlijk of het ging en of ik water wilde. Ik wilde even helemaal niets, want ik zag sterretjes. Tegelijk schoot er van alles door me heen: Een documentaire op National Geographic Channel over de kracht van hefboomwerking, oorlogstaferelen uit de Eerste Wereldoorlog van soldaten die hun dodelijk gewonde kameraden te hulp schoten, het vooruitzicht om niet te kunnen werken, terwijl ik juist meer uren moest zien te maken. Er balde zich een hartgrondig ‘nee’ samen.
Geen schade gelukkig, afgezien van een lichte zwelling. Had ik mijn verstand maar niet zo op nul moeten zetten. Voortaan let ik beter op.
O ja, vanaf nu ben ik ook op Nijmegen Centraal te lezen. Veel plezier daar!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten