Dag lief

Het is laat, ik kom net van mijn werk.

Stel je een ruimte voor van 400 meter lang, 30 meter breed en 15 meter hoog, met aan weerszijden tientallen zogenaamde doks, waarvan er altijd wel een paar open staan. Het is voorgekomen dat onervaren uitzendkrachten door hevige tochtstromen meegesleurd werden en helemaal bovenin de stellages belandden, tussen de rollen van 400 kilo. Van hen is nooit meer ook maar iets vernomen.

Buiten vriest het ’s avonds inmiddels bijna. Binnen bij On Time Logistics BV is alleen in de kantine een verwarmingsradiator te vinden. Op de werkvloer heerst, gezien ook de rijwind op de halve vorkheftruck, die ‘hondje’ genoemd wordt, een gevoelstemperatuur van ruim onder 0. Daar was ik duidelijk niet op gekleed. God, wat heb ik het koud gehad, op de terugweg ook. Het KNMI spreekt dan over ‘schraal’. Ik prefereer ‘ijzig’. Morgen trek ik thermische onderkleding aan, ik zweer het je. Tevens ga ik een balletje opgooien bij het uitzendbureau over een Siberië-toeslag.

Wat zeur ik nou, we hebben toch muziek op het werk? Dat is waar, maar als de machine draait, hoor je dus helemaal niets meer behalve de machine. Daarna rijd ik de kooien uit en krijg ik te maken met de zones, die bij On Time Logistics BV bestaan. Achterin, zeg maar van postcodes 55 tot en met 73, staat een radio op met Crash FM. Bij de machine klinkt Sky Radio uit een ghetto blaster en bij stukgoed komt Arrow, Classic Rock heel raadselachtig uit een luidspreker aan het plafond. Op een gemiddelde rit op mijn hondje kan ik via DJTiësto en Barry Manilow zomaar in Hotel California verzeild raken(en vice versa). Toegegeven, het heeft iets van door de tijd reizen, maar het is ook verwarrend, qua beat.

Het was zoals gewoonlijk op maandag druk. Ik had nauwelijks tijd om ergens bij stil te staan. Toch passeerde er af en toe een gedachteflits. Omdat de liedjes waarvan ik flarden hoorde, opvallend vaak over ons gingen. Jij hebt besloten dat we elkaar even met rust moeten laten. Dat is niet bepaald democratisch, maar ik kan je keuze respecteren. We gingen inderdaad wel erg hard. We hebben elkaar opgehemeld en nu moeten we weer met de voetjes op de vloer. Natuurlijk zijn we beiden als de dood dat we in werkelijkheid tegenvallen. Ik bekende je mijn kalende kruin, jij dat je niet echt slank bent.

Bij thuiskomst wachtte me het bericht, dat me de kracht gaf om het valse plat van de Nieuwe Nonnendaalseweg te overwinnen. ‘x’, schreef je, niets meer, niets minder. Dat kan van alles betekenen: Een kus, maar ook een hek; tot hier en niet verder, met andere woorden, je meent het van die time out, ik mag op een virtuele zoen kauwen.

Vrouwen!

Gelukkig heb ik mijn weblog nog.

Heb een fijne dag, schat. Ik hoop dat je lekker geslapen hebt en denk aan je.