Zevenklapper

‘Wil je een glaasje verse jus, schat?’
Marnix Smit zuchtte diep. ‘Je weet toch dat mijn keel dicht zit op wedstrijddagen? Ik weet dat je het lief bedoelt, maar vraag me er alsjeblieft niet meer om.’
‘Waarom zo defensief?’ vroeg zijn vrouw en schudde haar blonde haar los. De kimono viel open, waardoor een complete borst vrij kwam te staan.
‘Omdat ik een verdediger ben,’ antwoordde Marnix en ontweek de hand waarmee zijn vrouw hem over het hoofd wilde aaien alsof het een elleboog was van een tegenstander tijdens een kopduel.
‘Bij je ploeg, ja,’ zei zijn vrouw, ‘op zondagmorgen ben je mooi van mij!’
Ze sprong bij hem op schoot.
‘Je kent de regels,’ hijgde Marnix, ‘geen seks voor de wedstrijd. Seks verstoort het concentratievermogen.’
Zijn vrouw snoerde hem de mond met haar tong en begon met haar onderlijf ritmisch over het zijne te bewegen.

In de spelersbus was het net zo stil als altijd op weg naar een uitwedstrijd. Vandaag ging het helemaal naar Heerenveen. Ruim een uur pijnlijk zwijgen vanuit Almelo. Marnix moest aan het paradijs denken, waar Eva zich door de slang liet verleiden. Er zat een natte plek in zijn boxer shorts, want er was geen tijd meer geweest om te douchen. Als dat maar goed ging.

De kleedkamer van Heerenveen leek als twee druppels water op die van NEC, FC Utrecht en Willem II. Dezelfde projectontwikkelaar, zeker. Zoals gewoonlijk trok Marnix eerst zijn linkerkous aan en daarna pas zijn rechter. De schoenen gingen juist in de omgekeerde volgorde. Ooit, voor een pupillenwedstrijd ging het in de haast per ongeluk op die manier. Marnix scoorde zes keer. Sindsdien was voetbal met rituelen omgeven. Vandaag was het voor het eerst in zestien jaar anders gegaan.

Tien minuten voor de wedstrijd. Ze hadden zich warm gelopen op het veld. Het stadion zat bomvol fanatieke Friezen, die wel soep lustten van Tukkers. Nu stond de laatste teambespreking op het programma. Er zat iets in Marnix’ keel dat hij niet weg kon slikken.

‘Iedereen houdt zich aan zijn taken,’ sprak de trainer, ‘achterin gegroepeerd blijven en loeren op de counter.’
De ploeg knikte en staarde naar de schoenen waarmee het moest gebeuren.
‘Marnix Smit?’
De trainer sprak hem rechtstreeks aan. Dat kon maar een ding betekenen: Hij kreeg een belangrijke taak. Een kans! Zie je wel, bijgeloof was onzin.
‘Ja?!’ riep hij verwachtingsvol uit. Visioenen van transfers naar Spanje doemden op.

Heel even was het stil in de kleedkamer.

‘Jij,' zei de trainer toen, 'houdt Alfonso Alvez vandaag uit de wedstrijd.’