Bijna op de dag af vier maanden geleden stond ik middenin de nacht barrevoets op straat. Ik was genoodzaakt in een schuurtje te slapen. In mijn portemonnee zat niet eens genoeg voor een pakje shag, laat staan voor een treinkaartje. De volgende dag belde ik mijn vriend Benz. Hij sprong meteen in de auto en kwam me halen. Eenmaal op de autobaan vertolkte een geweldige onweersbui mijn paniek, want er leek maar geen einde te komen aan mijn afdaling naar de goot.
Vandaag lijkt de lucht op melk met blauwe vlekken. Opnieuw rijden Benz en ik over de A-73, maar ditmaal in omgekeerde richting, terwijl ik aan het stuur zit en ik de eigenhandig gehuurde Ford Transit maar moeilijk op honderd per uur kan houden. Zelfs voor de borg heb ik van niemand geld hoeven lenen.
‘Eigenlijk,’ beken ik, ‘heb ik pas een week of twee echt het gevoel aan de goot ontsnapt te zijn.’
‘Dit is een symbolische reis,’ antwoordt Benz, ‘we maken iets rond vandaag, door je spullen uit Limburg te halen. Daarom wilde ik er persé bij zijn.’
‘Je bent een geweldige vriend,’ zeg ik, ‘zonder jou had ik het niet gered.’
Vier maanden geleden voelde ik me bang. Nu heb ik ondanks de rugpijn het Bart Veldkamp-hupje in mijn tred als ik bij een tankstation een bosje bloemen haal voor La Van Dongen. Voor wat, hoort wat. Mijn spullen hebben toch maar mooi al die tijd bij haar gestaan. Haast fluitend tel ik 7 Euro 50 neer.
7 Euro 50.
Nog niet eens zo heel lang geleden deed ik een week met zo’n bedrag.
En kijk mij nou.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten