Sinterklaas bestaat wel degelijk

Hedenochtend. ‘Adrie,’ roept mijn jongste zoon het luchtledige in, ‘ik ben het, Bart!’

Voor alle duidelijkheid: Adrie is de vegetarische draak die in mijn tuin huist. Voluit heet hij Adrianus Gerardus Balthasar Van Vuurtand tot Drakestein, maar dat bekt niet zo vet. Vandaar Adrie.

Een paar weken geleden. Ik heb Bart aan de lijn en geef hem zogenaamd aan Adrie, de tuindraak. Ik praat met een gek stemmetje. Tja. Ik heb nu eenmaal niet zoveel gekke stemmetjes. Om precies te zijn heb ik er maar één.

Gisteravond. Ik leg mijn jongste zoon op bed.
‘Adrie bestaat niet echt, hè?’ vraagt Bart. Hij kijkt me recht aan met zijn blauwe poppenogen.
‘Waarom denk je dat?’
‘Hij heeft dezelfde stem als je handjes,’ zegt Bart.

Mijn handjes zijn de hoogste instantie in huize Meijer. Soms kietelen ze, soms leggen ze een knoop in een zoon. Maar altijd wordt erbij gepraat. Met een gek stemmetje, mijn enige.

Zie je wel, denk ik, Bart heeft me door. Niet alleen is Adrie de tuindraak ontmaskerd, maar ook mijn handjes zijn gloeiend de pineut.

Terug naar hedenochtend. Mijn jongste zoon staat bovenaan de tuintrap. Nog eens vraagt hij Adrie, de vegetarische draak, om tevoorschijn te komen. ‘Je hoeft niet bang te zijn, ik ben het, Bart!’

Eerst denk ik dat hij mij een plezier wil doen. Dan begrijp ik plotseling hoe het zit met God. Diep van binnen wil je dat hij bestaat. Vraag maar aan Bart. Hij is vijf, hij kan het weten.