In beweging

Gisteren was alles weer zoals het hoort.

Bij het eerste krieken van de wekker spring ik uit de veren. Tandenpoetsen, scheren, me wassen, alles gaat op de automatische piloot. Eigenlijk ben ik alleen maar met handelingen bezig die opgeteld moeten leiden tot het halen van mijn trein.

Er is zelfs nog tijd voor een shaggie op het perron. Ik denk hoegenaamd niets. Ja, ik verbaas me eens te meer over een rokerspaal die in de hens staat. Iemand zou bijvoorbeeld op het idee kunnen komen om zo’n ding van een laag water te voorzien, zodat de peuken niet kunnen gaan smeulen.

Onderweg neem ik allerlei details in me op, voor je weet maar nooit. De hoek die letters op een gebouw beschrijven als je met het hoofd achterover ligt, wat er dan te raden overblijft, dat soort dingen. Ook probeer ik de kleur van de lucht weer eens in woorden te vangen, maar het is een lastig allegaartje vandaag, want er is storm op til.

Foeragerende zwanen, zie ik, en paarden die met hun neus aan het gras vast zitten. Alsof ze stroom tappen.

Intussen luister ik noodgedwongen naar de jongen en het meisje achter me. Beiden moeten ze erg hard lachen om alles wat hij zegt, ook als het helemaal niet grappig is.

‘Kijk, een weiland, ha, ha, ha.’

De sloten die aan weerszijden haaks op de spoorweg lopen, vormen steeds opnieuw een perfecte T met de A-2 en het Amsterdam-Rijnkanaal. Een paar bolletjes wolken op de horizon en klaar is het schilderij van je Hollandse meester.

‘Kijk, vee, ha, ha, ha.’

Voorbij Abcoude nemen twee koeien elkaar op de horens, zoals buffels dat doen in natuurfilms op tv. Wat bezielt de beesten? Ze horen melk te produceren. Van heinde en verre komen de andere dieren uit de kudde aangesneld om niets van het spektakel te hoeven missen. Hoe loopt dit af?

‘Kijk, een kerktoren, ha, ha, ha.’

De trein rijdt onverbiddelijk door. In gedachten trek ik zonder me een seconde te bedenken aan de noodrem.