Ont-moeten

PC aanzetten, e-mail checken, het gebruikelijke rondje over het wereldwijde web.

Ik moet gewoon beginnen, denk ik, dat is in alle opzichten het beste.

Nee. Eerst een potje Spider Solitaire. Ik heb een winstpercentage van 26 procent op het moeilijkste niveau, met vier kleuren dus. Knappe jongen die mij dat nadoet. Ik gun mezelf af en toe een paar potjes. Kan mijn geest een beetje spelen.

Ik win. Vooruit, nog een potje.

Begin nou gewoon aan de tekst, denk ik, je zult je zoveel beter voelen als je het doet.

Dat is waar, maar kunst laat zich niet dwingen, meneer. Nadat ik ook mijn tweede potje Spider Solitaire knap in winst heb weten om te zetten, ga ik voor het scheepsrecht, want op twee benen kun je niet staan, dat weet een kind.

Als ik ook mijn derde potje Spider Solitaire aan mijn zegekar gebonden heb (it’s my lucky day!), is het alweer tijd voor het gebruikelijke rondje op het wereldwijde web. Er blijkt van alles veranderd te zijn sinds de laatste keer dat ik keek. Vanzelfsprekend lees ik ieder vers nieuwsbericht en volg indien nodig een link of wat. Hoezo klikverslaafd? Ik probeer gewoon op de hoogte te blijven.

Intussen kun je als je goed luistert de deadline al in mijn nek horen hijgen. Dat woord alleen al. Doodlijn. Brr.

Ik wil me, op het terras bij het zwembad van mijn landhuis in de Drôme, door twee langbenige schoonheden tegelijk laten pijpen, terwijl ik aan een longdrink lurk en mijn literaire agent in New York aan de lijn heb, die me vertelt dat de filmmaatschappijen in de rij staan voor mijn volgende bestseller. Nooit meer moeten. Alleen nog maar naar de wc, op zijn tijd.

Maar die tekst. Ik heb het beloofd. Met iedere seconde die verstrijkt voel ik me schuldiger. Geen ergere gevoelens dan schuldgevoelens.

Het vierde potje Spider Solitaire verlies ik kansloos. Weet je wat? Ik ga mijn e-mail maar weer eens checken. Dat moet hoognodig gebeuren.