Sic

Ineens is hij terug, de slang die in zijn eigen staart bijt.

Van alles neem ik me voor, iedere dag weer. Maar ik ben zo moe dat het lijkt alsof er gewichten aan mijn gewrichten zitten. Het lukt me maar niet om mijn bed uit te komen. Slapen, wil ik, in Godsnaam slapen. Ik heb dit eerder meegemaakt. Ik heb me er zelfs voor laten onderzoeken. De ziekte van Pfeiffer, dacht ik. Nee, dus. Er werd niets gevonden in mijn bloed. Het moet welhaast tussen de oren zitten.

Klopt. De werkelijkheid is me gewoon teveel. Omdat ik het denken niet kan stoppen. Ik zie, ik zie, wat u niet ziet en het is… Paarsachtig blauw met oranje stippen, maar dat houdt dan altijd wel weer verband met iets. Gedachten hebben immers vertakkingen. Voor je het weet, ontstaat er een heelal aan mogelijkheden. Ik verlies me er regelmatig in en het overtreft de Efteling, kan ik u vertellen.

Feit: Welk dienstverband ik ook aanga, vroeg of laat eist mijn geest de vrijheid en brand ik op. Omdat de verveling toeslaat. Omdat ik vanavond AFTh de AKO-literatuurprijs heb zien winnen en ik zin heb om een roman te schrijven die over twee jaar een kans maakt.

Dat inzicht maakt de vermoeidheid er niet minder op. Het wordt zelfs nog erger. Immers, ik dacht dat ik een station verder was. If you can’t beat them, join them. Gewoon op mijn eigen malle manier meedoen aan het krankzinnige gezelschapsspel dat het leven in het zogenaamd vrije westen is. Verzet is zinloos. Ik moet mijn eigen broek op zien te houden. Het schrijversschap in de koelkast. Een inkomen verdienen. Het maakt niet uit hoe. Daar gaat het om.

Toch verbeeld ik me de vermoeidheid niet.

Waarmee de slang zich op zijn eigen staart af beweegt, ik weet het.

Morgen sta ik om 8 uur op in verband met de lucratieve schrijfklus. Ik ben gek dat ik dit stukje schrijf, gezien het tijdstip en mijn chronische behoefte aan slaap.

Het moe(s)t gebeuren.