Dienstmededeling

Dag in, dag uit beleef ik de hoogste pieken en de diepste dalen. Ik hoef maar een hele leuke fotografe te ontmoeten of de jonge honden die mijn gevoelens zijn, weten te ontsnappen en richten allerlei onheil aan. Of zijn het mijn gedachten? Ze hollen nu nog rond, in een polder nabij Gouda. Luisteren, ho maar.

Hoofd en hart zijn beide niet te beteugelen, laten we het daarop houden.

En de goot maar lonken.

Humor, jaloezie, romantiek, seks, spiritualiteit, strijd, suspense, Weltschmerz, alles zit erin. Saai wordt het nooit. Mijn leven lijkt wel een roman.

Ik hoef het niet op te schrijven, ik beleef het al.

Zo heeft iedereen wel wat.

Gisteren maakte Arnon Grünberg heel megalomaan bekend dat hij nooit meer in de literaire openbaarheid zal verschijnen.

Mij kan enige grootheidswaan evenmin ontzegd worden. Om mijn redacteur te citeren: ‘Dat moet ook wel, als schrijver.’ Zijn woorden, niet de mijne. Het maakt me werkelijk geen bal uit wat u van mij, mijn leven of van mijn pennenvruchten vindt. Ik schrijf toch lekker wat ik wil en dat doe ik voor mezelf. Om de stoom te laten ontsnappen. U mag meegenieten. Of niet. Smaken verschillen.

Ik maak een diepe buiging voor de complimenten, de steunbetuigingen en de avances die mij hier gewaar werden.

Maar ik heb ze niet nodig.

Vanaf vandaag is het niet meer mogelijk om op dit weblog te reageren.

Veel leesplezier verder!