Cappuccino

Morgenochtend om 20 over 11 zit ik tegenover Sjors Fröhlich om live op Radio 2 over mijn whiller (literaire wielerthriller) te praten. Vorig jaar om deze tijd heb ik er ook gezeten, in verband met De regels. Ik weet dus een beetje wat me te wachten staat.

Volgens cijfers van de NCRV zelf trekt het radioprogramma Cappuccino een miljoen luisteraars. Ook als dat er in werkelijkheid slechts 400.000 zijn, dan nog moet je juist niet aan ze denken als Sjors je naar de tafel wenkt. De knieën knikken toch al.

Gelukkig mitrailleert hij de vragen op je af zodra je goed en wel zit. Er is geen tijd om na te denken over de antwoorden. Er moet vaart in het gesprek blijven, vindt Sjors en valt je al vakkundig in de rede als je een volzin dreigt uit te spreken.

De vorige keer duurde het interview zo’n zeven minuten, terwijl er voor mijn gevoel slechts een minuut of twee voorbij waren gegaan. Een roes, anders kan ik het niet beschrijven. Pas thuis, toen ik de uitzending beluisterde, herinnerde ik me wat ik gezegd had. Ondanks of misschien juist dankzij het pingpongen van Sjors bleek ik mijn verhaal aardig over de bühne te hebben gebracht.

Of het morgen weer zo gaat? Er is een belangrijk verschil met vorig jaar. Ditmaal neem ik de mannetjes mee naar de studio. Hilversum zal nooit meer zijn wat het geweest is. Sietse van 8 zal zich ongetwijfeld weten te gedragen. Bart van 4 acht ik echter in staat om de uitzending eigenhandig op stelten te zetten.

Veel luisterplezier, zou ik zo zeggen.


(Hier een lijst met de frequenties van Radio 2)