Als ik dit schrijf is de vlam bijna uit, dames en heren, de Olympische Spelen van Londen zijn zo goed als verleden tijd. Om het alvast duidelijk te stellen: ik behoor niet tot degenen die de polonaise inzetten vanwege de behaalde twintig plakken. Daarvan waren er namelijk slechts zes van goud. Zo vinden we het vaderland in de medaillespiegel terug op een even smadelijke als omineuze dertiende plaats. We hebben zelfs de woestijnstaat Kazachstan opnieuw moeten laten passeren! Hoogtepunten? Ikzelf heb er vele mogen beleven, gisternacht vooral in de kleedkamer met de ritmisch sliksters. Maar laten we eerlijk zijn, het is een blamage dat ons prachtige volkslied niet meer dan een schamele zes keer heeft geklonken. In Rio moet het anders. Maar hoe? De vaderlandsche jeugd lijkt de tucht te ontberen die nodig is om op het hoogste toneel uit te kunnen blinken. Maatschappelijk beschouwd is gamen belangrijker dan fatsoenlijk lichamelijk onderwijs. Vervuld met sombere gevoelens over de Olympische toekomst van ons vaderland, beëindig ik de verslaggeving vanuit Londen dan ook, niet na mijn kandidatuur te hebben gesteld om de komende vier jaar als chef de mission op te treden. Nu ga ik met uw welnemen even backstage met de Spice Girls.
Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten