De film

Ooit heb ik me voorgenomen hem verder gewoon dood te zwijgen. Maar nu ontkom ik er niet meer aan. De oorzaak: zijn film.

Laat me voorop stellen dat van mij alles mag. Je beledigt mij niet als je zegt dat God zich in zijn hol laat poken door president Bush. Voor mijn part ga je morgen op straat staan roepen dat iedereen zich met roomsoesjes moet insmeren, omdat anders het einde der tijden aanbreekt.

Dat is het leuke van dit land: je mag er alles zeggen wat je wilt, behalve over het Koningshuis en de Holocaust. Verder mag ik onze minister-president naar hartelust een grote lul noemen – en gelooft u mij, daar schep ik een schier satanisch genoegen in, want een lul, dat is onze premier in mijn ogen. Aardige man, hoor, daar niet van, maar eens een lul blijft een lul.

Kortom, we hebben het over vrijheid van meningsuiting. Dat is een groot goed, een verworvenheid waarop we trots mogen zijn. Spoel de film 70 jaar terug of kijk in het heden over de grenzen en je begrijpt waarom. Zou dit stukje in China door de beugel kunnen?

Die film? We kunnen hem kennelijk niet tegenhouden. Ik weet niet wat het is met die man. Er zit toch iets suïcidaals in zijn drang naar aandacht.

Laat hem vooral doen wat hij niet laten kan. Als hij die film zo nodig wil maken dan staat hij in zijn volste recht. Vertonen? Natuurlijk! Nogmaals, we hebben het hier over vrijheid van meningsuiting.

Maar mag het alsjeblieft in besloten kring?