Het verschil tussen vraag en aanbod

‘Dag meneer, hoe kan ik u van dienst zijn?’
‘Graag een kilo aanhalingstekens, mag ietsje meer zijn.’
‘Sorry, die zijn uitverkocht, zullen we maar zeggen.’
‘Hoe bedoelt u, uitverkocht?’
‘We hebben geen aanhalingstekens meer op voorraad. Er zijn problemen met de leverancier. De Vlamerikaanse kredietcrisis grijpt dieper om zich heen dan je denkt, zullen we maar zeggen.’
‘Wat voor problemen?’
‘Zoals u misschien weet, meneer, worden aanhalingstekens in dagbouw gewonnen, met name in Oostmeuropese landen. Nou ja, en daar is het ergonomisch en qua arbeidsvoorwaarden niet helemaal op orde, zullen we maar zeggen. En nu wordt er dus gestaakt, ook al omdat de lonen niet uitbetaald worden. Vandaar dat wij al dagen niets meer binnen hebben gekregen, zullen we maar zeggen.’
‘Wat moet ik nou zonder aanhalingstekens?’
‘Dat weet ik ook niet, meneer.’
‘Zijn ze nog ergens anders te koop, bij uw weten?’
‘U zou de Vidl kunnen proberen. Maar ja, dat zijn restpartijen uit Kwattanga. Je moet geen eisen stellen aan de kwaliteit. Goedkoop is vaak duurkoop, zullen we maar zeggen.’
‘Shit, ik moet echt eersteklas aanhalingstekens hebben. Weet u zeker dat u er toch niet ergens een paar heeft liggen? Ik ben bereid er goed voor te betalen.’
‘Het spijt me, meneer. Heeft u anders misschien interesse in een partij Umlauts? Ze zijn weliswaar over de datum, maar ze komen uit Buitsland. Dus dan weet u het wel, zullen we maar zeggen.’
‘Ligt eraan hoeveel ze kosten.’
‘U kunt ze per ons kopen of per gros. Net wat u wilt, zullen we maar zeggen.’
‘Wat is voordeliger?’
‘Per ons. Nee, wacht. Per gros, bedoel ik. Het grote voordeel is natuurlijk dat ze tweedehands ook nog aardig wat geld opbrengen. Dat heb je met Buitse spullen, zullen we maar zeggen.’
‘Nee, laat u maar. Ik denk dat ik zelf aanhalingstekens ga verbouwen, in mijn achtertuin. Da’s wel illegaal, maar geen haan die ernaar kraait.’
‘Anders nog iets van uw dienst?’
‘Ja. 50 gram komma’s en een pond koppeltekens graag. Bij wijze van spreken dan, hè. Ik bedoel, u zegt zelf ook maar wat. U geeft het zelf toe. Zullen we maar zeggen, zullen we maar zeggen. Het is om gek van te worden, die stopwoordjes van u.’
‘Ja, hoor eens. Ik probeer een typetje neer te zetten. Ik ben ook maar een acteur op zoek naar werk. Ik dacht dat ik auditie kwam doen. In plaats daarvan beland ik in een belachelijke sketch.’
‘Belachelijk, zegt u? Let u goed op, ik haal nu iets uit mijn zak. Wat is het?’
‘Een p-pistool.’
‘Een doorgeladen p-pistool, om precies te zijn. Kijk, ik zet nu de veiligheidspal om en richt het op uw voorhoofd, tussen uw ogen. Snel! Aanhalingstekens of uw leven. Ik tel af van vijf. Vier, drie, twee…’
‘W-wacht, de accolades zijn deze week in de bonus!’