Homo ludens

Laatst zag ik iemand op tv met een uit de hand gelopen modeltreinbaan. Voor de gelegenheid zette hij een machinistenpet op. Jammer. Zo kreeg hij iets potsierlijks. Er is namelijk alle reden om ‘s mans hobby serieus te nemen. Wat brengt hem, behalve misschien een gelukkig huwelijk waarin de chemie is uitgewerkt, er in hemelsnaam toe om jaren van zijn leven in miniatuurtreintjes te steken?

Spelen is doen alsof je de controle hebt.

Over naar huize, of liever speelhol Meijer. Sietse is met Zelda bezig op de Wii, Bart zit Rayman 3 te doen op de PC, ik houd me in de keuken met het eten onledig, wat ook een vorm van spelen is, voor mij althans.

‘Wat staat er?’ hoor ik Sietse vragen. Er zit haast in zijn stem.
U moet weten dat Zelda in het Engels is. 12+, vermeldt de bijsluiter. Mijn oudste zoon is pas 9. De mop van het spel is dat je aanwijzingen combineert. Taal speelt een belangrijke rol. Toch heeft Sietse, schijnbaar door trial and error toe te passen, al vele ingewikkelde raadsels weten op te lossen. Daarbij is hij slim en ervaren in computerspelletjes. Soms is het net alsof hij de gedachten van de programmeurs raadt. Thuis mag hij echter maar een uur per dag spelen en hij is ontzettend ongeduldig. Als hij bij mij is, kan hij de reuzenstappen door het spel maken, waarop hij bijna twee weken heeft zitten te puzzelen. Omdat ik af en toe met hem meedoe.

Bart is intussen ook vastgelopen. Rayman 3 is vooral een kwestie van ooghandcoördinatie. Bewegen doe je met de pijltjestoetsen en schieten met de spatiebalk. Als je de shift-toets (lang) ingedrukt houdt, kun je kiezen voor speciale wapens (geloof ik). Als ik het spel probeer, oogst ik de hoon van mijn jongste zoon, want ik kan er echt helemaal niets van. Voor hulp is Bart dus aangewezen op zijn oudste broer, want die heeft Rayman 3 al twee keer uitgespeeld.

‘Hoe kom je hier verder?’ roept Bart. Er klinkt wanhoop door in zijn stem. Hem kennende heeft hij het al een tijdje zitten proberen, maar hij is pas vijf en het spel is 8+.

Ik loop naar Sietse en vertaal de boodschap op het scherm. Hij moet iets met standbeelden doen. Het muntje valt meteen. Mijn oudste zoon verkrijgt binnen no time een scherf van een spiegel, voor wat dat waard is.

‘Sietse, wil je alsjeblieft komen?’ vraagt Bart. Hij klinkt nog net niet klaaglijk. Onverwijld staat mijn oudste zoon op om zijn broer verder te helpen. Glimlachend begeef ik me weer naar de keuken en voeg een snufje oregano toe.