Dessert

Gourmetten met mijn zoons is meer dan eten. Mijn oudste zoon Sietse, die anders bijna altijd het hoogste woord heeft, valt stil en bakt stukjes vlees perfect rondom bruin, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn disgenoten. Intussen haalt jongere broer Bart allerlei ongein met eieren uit. Zelf heeft hij het over recepten. Het is duidelijk: ik zit met twee Jamie Olivers aan tafel. Wat een culinair genot. En dan moet het toetje nog komen.

Na de maaltijd slingert mijn jongste zoon zich om mijn nek.
‘Ik blijf hier heel lang, hè?’ vraagt hij.
‘Ja,’ zeg ik blij, ‘tot in het nieuwe jaar.’
Bart kijkt me lang en doordringend aan.
‘Ik blijf altijd bij jou,’ zegt hij beslist.
‘Maar wat gaat die lieve juf van jou dan denken?’ vraag ik.
Bart peinst. ‘Dat ik heel lang ziek ben,’ zegt hij.
Ik leg hem uit dat zijn plan geen kans van slagen heeft. Hij moet naar school in Nederland. ‘Als ik jou thuis houd, komt de politie.’
Sietse heeft zitten meeluisteren. ‘Echt waar?’ vraagt hij.

Mijn oudste zoon is negen, mijn jongste vijf. Hoewel er raakvlakken zijn, verschilt hun beleving van dag tot nacht. Ik moet met een antwoord op de proppen komen dat beide leeftijdscategorieën tevreden stelt.

‘Ja,’ antwoord ik, ‘zo is het echt. Een vader die een zoon thuis houdt, is, eh, heel stout.’
‘Waarom dan?’ vraagt Sietse.

Nu kom ik in de problemen. Ik kan zeggen dat het belangrijk is om dingen te leren, waardoor je, later als je groot bent, veel geld kunt verdienen, zodat je zoveel computerspelletjes kunt kopen als je wilt. Maar ik kan ook zeggen dat scholen fabrieken met veel te weinig mallen zijn, waar de jeugd klaargestoomd wordt voor een bestaan als veredelde werkbij.

Het wordt zelfcensuur.

‘Omdat het moet,’ antwoord ik. ‘Het is de wet. Dus ben je heel dom als je niet luistert. Want dan ga je naar de gevangenis.’

‘Dan ga ik toch gewoon met je mee?’ oppert Bart.