Boy meets girl

Bijna zeven was hij en hij dagdroomde over een mooi meisje in een tutu. Hij kon precies zien hoe ze eruit zag, zelfs dat ze groene ogen had. Elegant sloeg ze een been achterover en reikte met de armen naar de zonnestralen, die door een bovenlicht naar binnen vielen en haar met een laagje goud bestreken. Haar paardenstaart danste ook, maar heel anders. Er bestond geen twijfel aan dat ze echt bestond. Op een dag zou hij haar tegenkomen. Als ze elkaar in de ogen keken, wisten ze het meteen. Dan nam hij haar mee naar huis en mocht ze zoveel Maggi in de soep doen als ze maar wilde.

Eerst moest hij uit haar naam heel heldhaftig zijn. Met een kartonnen schild, een plastic zwaard en een plastic helm (met vizier!) toog hij de bossen in om struikrovers en ander gespuis een lesje te leren. Voor de zekerheid nam hij wat schildknapen en pages mee, één van zijn jongere broers en vriendjes uit de buurt. Natuurlijk vonden ze alleen verlaten boomhutten en gedumpt afval. Maar het was net echt.

Voor zijn zevende verjaardag kreeg hij een abonnement op de Donald Duck. Het donkerharige meisje in de tutu maakte plaats voor Tinker Bell, het feetje van Peter Pan, want dat was gemakkelijker. Het had iets te maken met haar ogen en haar vormen. Maar er was nog iets: zoals ze naar Peter Pan keek. Zo moest er, later als hij groot was, een vrouw naar hem kijken.

Elf was hij en ze kwam al dichterbij. Hij mocht met Kerst laat opblijven en zag haar op tv. Ze heette Claudia Cardinale en ze speelde een prinses in The Pink Panther. Hij begreep de grapjes in de film vaak niet, waarom zijn vader telkens hard moest lachen. Hoe dan ook had hij alleen maar oog voor haar. Wat was ze mooi. Als hij later groot was, wilde hij uren alleen maar naar haar kijken.

32 is hij en hij is gepokt en gemazeld in de liefde. Hij kan fluiten naar het meisje in de tutu, om het maar niet over Claudia Cardinale te hebben. De ware bestaat niet. De wereld is een marktplaats, heeft hij ontdekt. Zo af en toe pak je iets dat beschikbaar is. Na een tijdje raakt de een op de ander uitgekeken en kun je weer opnieuw op koopjesjacht.

32 is hij en het is zijn eerste werkdag. Hij wordt rondgeleid door het bedrijf. Zij is onderweg van de tweede naar de eerste verdieping. Ze heeft een paar mappen onder de arm en draagt een witte overall. In een flits denkt hij terug aan de manwijven van Politicologie. Maar er schiet hem ook een regel uit een liedje te binnen: ‘She could wear a sack and still look good.’ Ze moet ervoor naar beneden kijken, maar ze slaat de ogen naar hem op.

Nee, denkt hij, niet nu.