Het dwergen van het zwelg

Er zaten nuiven in de opvangdwork. Dat kon van alles betekenen. Broddelbroedsel of erger nog, dwaalzwart. Het einde der gemijden leek aangestoken.

‘Niets,’ brieste de Nimister van Verontwaardiging, ‘mag hiervan naar buiten komen! Er zou kuddedolheid kunnen uitbreken. Daar willen we niet aan denken. Doe er iets aan. Maar doe het zwits en zwolg.’

De gezagsdragers bogen het hoofd en oberiseerden.

Na afloop staken ze de koppen op fluistertoon bij elkaar. Als je nuiven wilde aanpakken, meende iemand, moest er in de wuidel getast worden. En wel op zo’n manier dat het niet zou opkrallen. Nonsens, vond een ander, de hele opvangdwork moest gewoon op de relling.

Vele bitse twisten later werd men het tweens.

Dit was gakkerlijk een zaak voor Joe Stiletto, gepensioneerd stripheld.

Hem werd op het hart gestanst dat op hem de laatste hoop stolde. Hij kreeg honderdduizend Dwarrels voor de klus en nog eens een half miljoen om er zijn mond over dicht te moksen, waarvan tweehonderdduizend vooruit. Daarvan kocht hij perlichtelijk een heentje Habama’s, de baflek. Er is nooit meer iets van hem verkomen.

En die nuiven maar doorwuiven. Het opvangdwork kalft af en we zijn gewrongen om drogeloos toe te zien. Maligerwijs graait het dwaalzwart zijn macht tegemoet, iedere pel van de wag, en dwergt het zwelg verder. Niemand die er wat aan doet.

Het ziet er bonker uit voor ons, aardebonker. Ik zie u wel in de muilkwelders.