The trouble with Harry

‘Woon je nog bij je ouders thuis?’
‘Ja.’
‘Wel handig. Staat ’s avonds je potje klaar.’
‘Hi, hi.’

Zo verlopen ongeveer alle gesprekken tussen Harry en mij. Ik zeg iets en hij antwoordt éénlettergreperig of hij giechelt. Harry is een bonestaak van een jaar of achttien die last van acne heeft. Het is zijn eerste uitzendklus. Hij heeft nog niet eens werkschoenen. Wel heeft hij een petje op.
We zijn drie dagen tot elkaar veroordeeld. Samen moeten we een archief uitruimen en elders weer opslaan, en wel op zo’n manier dat er later nog iets terug te vinden valt. Vanaf day one is duidelijk dat Harry de verantwoordelijkheid voor het project geheel bij mij legt. Vijftien, zestien keer komt het voor dat hij archiefdozen verkeerd om in de kast plaatst, zodat het etiket niet te lezen is. Ik herstel de fouten en zeg er af en toe wat van, waarna Harry op de grond spuugt en vraagt of hij een sjekkie mag draaien. Dat mag.

Harry rookt, net als ik. Alleen heeft hij niet, zoals ik, zijn eigen rookwaar bij zich. Daar heb ik geen problemen mee. Mensen mogen gerust van me roken. Er hoort, als het lang duurt, echter iets tegenover te staan. Een verklaring bijvoorbeeld. ‘Ik heb mijn shag thuis laten liggen, sorry, ik heb even geen geld voor sigaretten, het spijt me, maar mijn ouders weten niet dat ik rook.’ Een paar keer ligt de vraag op het puntje van mijn tong. Dan spuugt Harry weer op de grond en laat ik het maar zo.

Op de tweede dag ga ik gereedschap halen in de garage, maar omdat er daar net geluncht wordt, kom ik kennelijk eerder terug dan verwacht. Ik betrap mijn collega met zijn vingers in mijn shag. Harry doet net alsof hij niet weet dat ik het gezien heb en moffelt het pakje Drum weg. Evenzo vrolijk blijf ik hem mijn buil aanbieden, telkens als ik zelf een sigaret gedraaid heb. Dat doe ik ook om kwart voor vijf, als we in de motregen staan te wachten tot een vorkheftruckchauffeur een krat met archiefdozen brengt. Drie kwartier later, thuis, ontdek ik niet alleen dat mijn gisteren aangeschafte pakje Drum bijna leeg is, ook ontbreken de vloeitjes. Nu heeft Harry een probleem.

De derde dag mag Harry nog steeds een sjekkie van me draaien, maar ik blijf hem glimlachend op de vingers kijken. Geen seconde verlies ik mijn pakje Drum uit het oog. Als zijn sjekkie klaar is, controleer ik de inhoud van de buil opzichtig.
‘Mooi,’ zeg ik, ‘de vloeitjes zitten er nog in.’ Ik gebruik mijn rechterhand als weegschaal. ‘Het gewicht klopt ook nog ongeveer.’
Er verschijnt een dun laagje zweet op Harry’s pokdalige bovenlip.
'Tja,' zeg ik, 'om de zoveel tijd controleer ik gewoon even. Shag en vloeitjes verdwijnen hier waar je bij bent, wist je dat? Eerst dacht ik nog dat jij het was. Maar toen dacht ik, nee, zo is Harry niet. Harry vraagt netjes of hij een sjekkie van me mag draaien en anders bied ik het hem wel aan. Trouwens, collega's bestelen elkaar niet. Dat is een soort van erecode.'
'Hihi,' giechelt Harry.
'Kortom,' vervolg ik, 'er zijn mysterieuze krachten in het spel. Anders kan ik het niet verklaren. Alsof we in een verhaal van Stephen King zijn terecht gekomen! Ken je hem? Het bloed spat van zijn verhalen af. Had ik je al verteld dat mensen met een onrein geweten de meeste kans lopen op een dodelijk ongeluk?'
Harry vergeet te giechelen en wordt wit rond zijn neus. De rest van de dag houdt hij iets schrikachtigs.