Intussen in de pauze

Terwijl we nipten van onze koffie, hoorden we de koffer heel duidelijk tikken.
‘Al Qaida heeft het eindelijk door,’ lachte ik. ‘Ze gaan de westerse economie in het hart treffen, door een aanslag te plegen op On Time Logistics BV.’
‘Boeiend,’ reageerde Boy, voor de afwisseling in het uit-tenue van het eerste van NEC gehuld, ‘dan zit half Nederland morgen zonder woningtextiel.’

Niet veel later ontdekte ik dat het de thermoskan was op de tafel verderop, die tikte. Alsof het een toneelstuk was en hij zijn claus had gehoord, kwam Gerrit op dat moment zijn koffer halen.
‘Goh,’ zei ik, ‘we verdachten je al van terroristische praktijken. Je koffer tikte, tenminste, dat dachten we.’
‘Het is dat je het zegt,’ verzuchtte Gerrit en kwam erbij zitten. ‘Weet je die bomaanslag op Bali nog?’

2002. Gerrit viert zijn 25-jarig huwelijk in Indonesië, met vrouw en kinderen. Zoon- en dochterlief willen met alle geweld naar Bali, want daar kun je geweldig stappen. Gerard en zijn vrouw blijven achter op Java. Boem. Er ontploft een bom van Al Qaida in een discotheek op Bali. 202 doden, waaronder 4 Nederlanders. Gerrit en zijn vrouw horen het nieuws al snel, maar krijgen geen contact met hun geliefden. Minstens duizend keer toetst Gerrit de nummers in. Alle mobiele telefoonverkeer is stilgelegd, wordt hem minstens duizend keer in het Maleis en het Engels verteld. Na een lang verhaal weten zoon en dochter met een gecharterde vissersboot van het eiland af te komen. Per bus gaat het verder naar Jakarta, wat een wereldreis op zich is. Dan kunnen ze eindelijk hun ouders in de armen sluiten. Vier hele lange dagen lang hebben Gerrit en zijn vrouw in het ongewisse verkeerd over het lot van hun kinderen.

‘Tjonge,’ zei ik, ‘wat zul jij in de rats hebben gezeten.’
‘Man!’ riep Gerrit uit, ‘ik heb haast geen oog dicht gedaan. Het was de hel op aarde. Die onzekerheid…’
‘Brr,’ zei ik, ‘je moet er niet aan denken.’
‘Je kent de afloop nog niet,’ bekende Gerard veelbetekenend.
‘Nou?’ vroeg ik.
‘We hadden nog een week. De kinderen wilden persé nog even bijkomen en gingen naar Lombok, althans, dat zeiden ze. Achteraf blijken ze gewoon terug naar Bali te zijn gegaan. Ze hebben er de week van hun leven gehad, zo heerlijk rustig was het er en alles werd er vier keer zo goedkoop.’
‘Je zou ze toch,’ zei ik, liep naar de thermoskan en draaide de dop met een ferm gebaar vast, zodat er geen lucht meer kon ontsnappen.
Boy was intussen ook opgestaan.
‘Van Rosmalen Transport komt zo binnen,’ zei hij, ‘laten we de band maar vast klaar gaan zetten.’