Trefzeker

Zo sta ik met mijn blote voeten middenin de nacht op straat in Midden-Limburg, zo steken diezelfde voeten amper anderhalf etmaal later voor het eerst sinds 25 jaar in een paar voetbalschoenen bij het plaatsje Lathum, het décor van Jan Siebelinks knielen op een bed violen. Samen met vriend Benz, bij wie ik inmiddels onderdak heb gevonden, en nog twee mannen van middelbare leeftijd neem ik het op tegen vier twintigers. Eén van de jonkies heeft hands gemaakt op de lijn en aangezien ik het was die de doelpoging waagde, moet ik de penalty nemen, dat wil zeggen dat ik vanaf de middellijn op de lege goal van anderhalve meter bij 75 centimeter moet schieten.
‘Dat wordt lachen,’ meent één van de tegenstanders.

Hoewel een deel van mijn wezen nog steeds tussen hoop en vrees in de tuin van La van Dongen bivakkeert, pak ik de bal resoluut op en wandel ermee naar de imaginaire middellijn, zo’n twintig meter van het doel. Ik zoek een goed polletje om de bal te plaatsen. De tegenstanders hebben zich grijnzend naast en achter de goal opgesteld, waarschijnlijk om te voorkomen dat de bal in de sloot achter het veldje belandt voor het geval ik mis. Op de horizon loert een onweersfront.

‘Laat hem erin róllen!’ raadt Benz me nog aan, maar mijn wereld is al gekrompen en het doelpunt staat in de sterren geschreven. Ik hoef het alleen nog maar te maken. Er is de goal, er is de bal en ik ben het instrument. Verder heerst de leegte. Zonder een enkele gedachte, praktisch uit stand schiet ik.

Ik heb de bal met mijn wreef geraakt en hard ook. Hij scheert over het gras, maar wint allengs aan hoogte tot hij, precies in het midden, het net doet bollen.
‘In het dak van het doel!’ roept één van de tegenstanders bewonderend uit.
‘Zo doe je dat,’ grijns ik.

Uiteindelijk, na bijna twee uur voetballen, winnen we met 20-18.