Jazeker, de apotheker!

Er is iets merkwaardig dubbel aan de Tour van 2007. Je zit als het ware met voorbehoud te kijken. Je weet pas echt zeker dat je van topsport hebt zitten genieten als een paar dagen later niet het tegendeel blijkt. Neem een Vinokourov. Prachtig was zijn wederopstanding in de tijdrit van afgelopen zaterdag. Alleen deed hij het niet helemaal op eigen kracht, zo blijkt twee dagen later. Zelf ontkent Vino in alle toonaarden, maar wat wil je, alles ontkennen is les 1 op de wielervakschool en veel verder zal onze Kazachse vriend niet gekomen zijn, getuige ook dat hij zo dom is om tegen de lamp te lopen.

Want, wielerminnend Nederland, aan de vooravond van de Tour stak een professor wiens naam me even ontschoten is, in de Avondetappe een natte vinger op en schatte in dat vijftig procent van de deelnemers aan deze Tour vals speelt.
Dat is nog een hele vooruitgang vergeleken bij de situatie in de jaren negentig van de vorige eeuw, toen volgens insiders driekwart van het peloton op epo rond fietste.
Feit: in alle voorgaande edities van de Tour de France hadden we veel meer redenen om wantrouwig te zijn. Toch explodeert al dat opgespaarde argwaan juist anno 2007.

Omdat er een magere Deen in het geel fietst en geen flamboyante Fransman?

Je wordt verdacht zodra je sterk bent. Degenen in het geel en het wit krijgen het automatisch te verduren. Op een rustdag moet je honderden journalisten te woord staan en het gaat met geen woord over de heldendaden die je op de flanken van de Peyresourde hebt verricht. Want je hebt de verdenking tegen. God weet wat een magere Deen in Mexico te zoeken heeft, een belachelijk klein groepje mensen weet of een gretige jonge Spanjaard inderdaad zaken heeft gedaan met een obscure Spaanse arts. Wie er ook wint, er zal altijd een nasmaak aan zijn zege kleven.

Omdat we eindelijk door krijgen hoe we jaar in, jaar uit besodemieterd zijn, moeten Rasmussen en Contador het nu ontgelden.

Als die professor gelijk heeft, is één van de twee schoon.