Achter iedere hoofdletter zette ze een sierlijke krul. Uren kon hij ernaar staren.
'Mijn hobby,' las hij voor minstens de duizendste keer, 'jij natuurlijk!'
Daarom giechelde ze zo toen ze hem het vriendenboekje terug had gegeven.
De dag erna hadden ze voor het eerst hand in hand gelopen op het schoolplein. Het was vanzelf gegaan en hij zweefde in plaats van dat hij liep. Het duurde even voor ze door kregen dat de anderen ze aan het uitlachen waren. Toen pas merkten ze dat ze aan elkaar vast zaten.
'O!' riepen ze beiden tegelijk en lieten los alsof ze onder stroom stonden.
Zijn blik dwaalde naar beneden. Daar stonden in zijn eigen handschrift, heel in het klein en in potlood, streepjes. Hij hoefde niet eens te kijken want hij wist het uit het hoofd: 27 kusjes had hij haar nu al gegeven, waarvan 21 op de wang en 6 op de mond (niet met de tong, want daarvoor vonden ze het nog te vroeg). Op de laatste zoen op de mond was hij bijzonder trots. Hij had vals gespeeld bij 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, wie zal ik een kusje geven?
Dat alles was waardeloos. Vorige week was ze ineens heel boos, omdat hij bij andere meisjes iets leuks in hun vriendenboek had geschreven.
'Maar dat was,' sputterde hij nog tegen, 'omdat jij aan een ander verkering had gevraagd!'
Nou, zo was het niet gegaan en wat dacht hij wel? Wat hij had gedaan, was veel erger, als hij dat maar wist.
Hij snapte er niets meer van. Even sloten de vingers van zijn linkerhand om het papier. Hij zou de pagina eruit scheuren en door de wc spoelen. Dat zou haar leren!
Hij sloot de ogen, zuchtte diep en oefende precies zoveel druk uit dat haar bladzijde net niet losliet.
'Nu,' prevelde hij, maar het lukte niet.
Hij beet op de tanden. Het was sterker dan hij, wat het ook was. Hij haalde de schouders op. Zij kan er ook niets aan doen, dacht hij toen, dat ze een meisje is.
Ep Meijer 2009
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten