'De mensen zijn zó dom bezig.'
Zoals gewoonlijk spelen de vingers van Sietse met iets. Ditmaal is het een snoeppapiertje. In de trein is het opvallend rustig voor een vrijdagmiddag en ook op de A-2 naast ons hebben we geen files kunnen ontdekken. Zo kwam het gesprek op de crisis.
'De olie raakt op,' vervolgt mijn oudste zoon. 'Over tien jaar is er misschien niets meer. We moeten nu in waterstof investeren, maar ja, daar is dus geen geld meer voor.'
Ik herinner me hoe hij erbij komt. Maanden geleden heb ik hem eens uitgelegd dat er er heel veel geld aan aardolie wordt verdiend. Dat mensen dat liever zo houden, hebzuchtig als ze zijn. Dat waterstof veel beter zou zijn voor het milieu, maar dat het miljarden kost om alles geschikt te maken. En dat niemand bereid is die kosten op te brengen.
Onder ons glijdt de Waal rimpelig voorbij. In de gauwigheid tellen we zeven, nee acht boten. Bart, mijn jongste zoon van zes wijdt zich halverwege alweer aan de game boy. Sietse laat zonder het te merken het snoeppapiertje vallen.
'Op het water is het wel druk,' constateert hij.
'Tja,' zeg ik, 'misschien is ons probleem wel dat we teveel haast hebben. Met een boot kun je veel meer vervoeren dan met een vrachtauto. Het duurt alleen wat langer voor de spullen er zijn.'
'De motor van een boot heeft toch ook olie nodig?'
Ik kijk naar Sietse. Tien jaar jong is het mannetje. Maar op zijn voorhoofd staat de frons van een grijsaard.
'Jawel, maar als alles over het water vervoerd werd, zou dat uiteindelijk veel minder brandstof kosten. Een vrachtwagen verbruikt per kilo lading veel meer dan een boot, zie je?'
Sietse zucht en slaat de armen over elkaar.
'Zo stel je het probleem alleen maar uit. Straks is er echt niets meer. '
Heel even maar hangt Sietses profetie in de lucht. Dan mengt Bart zich plotseling in het gesprek.
'Dan gaan we toch fietsen?'
Ep Meijer 2009
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten