Alles moet weg. Pas als ik niets meer bezit, zal ik rijk zijn – vraag het na bij de Boeddhist om de hoek. Al jarenlang sleep ik een staart van dozen achter me aan, die ik dan tot de volgende verhuizing ergens in het donker stal. Wat er ook in zit, ik heb het tussentijds nooit gemist. Met die gedachte in mijn achterhoofd ga ik de dozen voor het eerst sinds 1874 openen.
Alles moet weg.
Mijn leven glijdt in extreme slow motion voorbij. Er duiken zwemdiploma's op en schoolschriften met stempels, bekers die ik met schaken won en een melodica, een tennisracket en golfschoenen. Bij alles dat ik vastpak, hoort een verhaal dat alleen ik weet.
Alles moet weg.
Foto's zijn deurtjes naar het verleden. Het haar op mijn kruin keert terug, ik leer fietsen, ik kruip, de liefdes van mijn leven glijden voorbij. Als ik de ogen sluit, beleef ik alles opnieuw, maar dan omgekeerd. Er ontsnapt een lange zucht uit mijn longen. Precies, denk ik, de herinneringen zitten al in mijn hoofd. Waar heb ik die spullen nog voor nodig? De dingen in de dozen hebben alleen voor mij betekenis, niemand anders heeft er iets aan. Als het moet, kan ik ze trouwens verzinnen. Dus wat moet ik met die troep? Hup, volgende doos!
Vroege, soms nog met de hand getypte verhalen kom ik tegen. Tjonge, wat smeet ik zoals iedere beginner met bijvoeglijke naamwoorden! Er zit nog meer in de dozen, manuscripten met name. Alleen al de versies van wat uiteindelijk Het Plato Paradigma zou worden, vormen opgestapeld meer dan een halve meter volgetypte A4-tjes. Ik pak er de oerversie bij, in het Engels, the Solution geheten en ruim driemaal zo dik als het latere boek. Ik hoef de pagina's niet eens open te slaan. Ik kan me de zinnen stuk voor stuk herinneren.
Alles moet weg.
Een multoklapper is het. Met een bruinwit gestreepte kaft die er als saai behang uit zag, maar verrassend ruw aanvoelde als je hem langs je wang haalde. Gekocht van mijn zakgeld bij de V&D in Heerlen, maart 1967. Mijn eerste verhaal staat erin: ridder Jan en de draak, eigenhandig geïllustreerd. Acht was ik en ik wist zeker dat ik schrijver zou worden. En weet u wat? Het liep nog goed af ook!
Alles moet weg? Bij de volgende verhuizing misschien.
Ep Meijer 2009.
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten