De virtuele valstrik

Een moreel dilemma: een kinderlokker zit in de gevangenis en meet zich uit verveling diverse alter ego's op een vriendennetwerk aan. Hij verschuilt zich achter plaatjes van striphelden. Iedereen kan zien dat hij iets te verbergen heeft. Toch weet de kinderlokker een ongekende populariteit op te bouwen. Wat moeten we nu met zo iemand?

Onlangs heeft een rechter een paar jongetjes veroordeeld voor virtuele diefstal; ze hadden een klasgenootje onder druk gezet om zijn verdiende punten uit een computerspel af te staan. Maar een rechter zal het nooit kunnen verbieden als iemand zich onder aliassen op Internet begeeft. Je kunt je, in Second Life, op Hyves, op Facebook, op forums, ongestraft en naar hartelust als een ander persoon voordoen dan je in werkelijkheid bent.

Onze kinderlokker heeft geen leven in de gevangenis. Hij moet altijd in zijn eentje luchten. Anders wordt hij bespuugd en, als zijn medegevangenen de kans krijgen, verkracht of anderszins vernederd. Hij vlucht meer en meer naar het vriendennetwerk. Dat moet ook wel, want al die alter ego's vergen een boel onderhoud, zoveel onderhoud dat de kinderlokker er al gauw een dagtaak aan heeft. Gaandeweg raakt de wereld buiten de gevangenismuren zo ver weg dat werkelijkheid en virtualiteit door elkaar beginnen te lopen. Stukje bij beetje glipt zijn wezen in zijn vele alter ego's. Onze kinderlokker verdringt Real Life. Soms vergeet hij helemaal dat hij in de cel zit. In zijn hoofd is hij meerdere mensen tegelijk en die zijn allen even gerespecteerd en geliefd.

Na een aantal jaren in het cachot mag onze kinderlokker wegens goed gedrag een weekeinde op verlof in de echte wereld. Hij laat er geen gras over groeien en betast een meisje onzedelijk met wie hij via één van zijn vele alter ego's een afspraak heeft gemaakt.

Na afloop, terug in het gevang, mag hij voor straf een tijdje niet meer op de computer. Na een paar weken in de hel kan hij eindelijk weer aan zijn verslaving toegeven. Alles moet hetzelfde zijn als eerst. Dus ontkent of liever, verdraait onze kinderlokker de gebeurtenissen categorisch. Het is niet zijn schuld, het meisje vroeg er zelf om. En zie, de vlieger gaat op. De steunbetuigingen zijn zo massaal dat onze kinderlokker de realiteit uit het oog verliest en zelf in zijn onschuld begint te geloven. Het slachtoffer en de getuigen beschuldigt hij ervan dat zij het zijn die de waarheid verdraaien, dat ze hem kapot willen maken.

Terug naar het dilemma. Wat vindt u nu, verdient onze leugenachtige kinderlokker een plaats op het virtuele schoolplein? Zo op het oog doet hij er niemand kwaad, want hij heeft voor al zijn aanhangers een vriendelijk woord over. Nou, wat wordt het, wetende dat we het over een schijnwerkelijkheid hebben? Als het aan mij ligt moet hij met de billen bloot, want, ik kan het niet genoeg benadrukken, eerlijk duurt het langst.