Er zijn van die data die het verdienen om bij te worden geschreven in de rijke annalen van ons Dietsche volk. Men neme het jaar 754, Bonifacius wordt bij Dokkum vermoord. Of 1600, de slag bij Nieuwpoort. En we hebben het jaar 1987, toen de opening van 's lands eerste drive through-restaurant het verkeer in de provincie Utrecht volledig ontwrichtte.
We staan in de rij en ik heb wederom gebruik gemaakt van mijn feilloze talent om altijd de verkeerde te kiezen. Voor ons een man met een megabestelling. Intussen moet ik niet alleen mijn twee zoons in het gareel zien te houden, maar ook Tineke, de dochter van mijn vriendin, en dat is een notoire anarchist. Oude tijden herleven in Huis ter Heide. Voor iedere kassa staat een rij die de circulatie belemmert. De stemmen van al die ongeduldige mensen ketsen schetterend tegen de muren en tegen het plafond. Je moet schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Ik probeer maar even niet aan kinderlokkers te denken en concentreer me op de bestelling. Een Happy Meal bevat vier gangen met keuzemogelijkheden en de drie koters die ik onder mijn hoede heb, lusten vooral veel niet. Zelf moet ik trouwens ook iets eten, maar wat? Ik besluit tot een Big Mac-menu. De dood of de gladiolen.
Stelt u zich voor dat u een maaltijd nuttigt in het F-vak van de Arena tijdens Ajax-Feijenoord. Zo ongeveer klinkt het geroezemoes op de bovenste verdieping van het eerste hamburgerrestaurant in Nederland met een McDrive. Niet qua volkswoede (nog niet), maar qua kabaal dus, hè. Tegen die achtergrond blijkt onze bestelling niet helemaal goed te zijn gegaan. Bart heeft geen chocolade-, maar een bananenmilkshake gekregen en hij houdt blote benen niet eens van bananen. Ik weet het goed gemaakt. Bart krijgt mijn large chocolademilkshake en ik neem die small van hem, terwijl ik niet van bananenmilkshake houd, maar dat zeg ik er niet bij, want ik offer me graag op als pappa.
Bart plengt dikke tranen.
'Wat is er?' vraag ik, veel geïrriteerder dan ik zou willen.
'Ik wil er eentje voor meze-helf,' huilt mijn jongste zoon.
'Maar deze is voor jezelf. Wat je niet meer lust, drink ik op.'
Dat laat Bart zich geen twee keer zeggen. Hij en het rietje worden één. Ad fundum, is zijn motto. Aan hem heb ik dus geen kind meer.
'Ik vind deze mayonaise vies,' merkt Tineke op.
Tegelijk tettert Sietse in mijn rechteroor dat hij graag bereid is de bananenmilkshake te gaan ruilen. Haast in één adem vertel ik Tineke dat smaken verschillen en dat Sietse zich de moeite kan besparen.
'Dan kom je weer in de rij te staan.'
Mijn tienjarige zoon vindt dat voorkruipen in dit geval toegestaan is. Ik wil best met hem over dit soort grensgevallen in discussie gaan, maar nu even niet. Nu ben ik druk bezig gek te worden, sorry.
'Kijk wat hier staat,' zegt Sietse en wijst op de place mat. 'Welkom in het restaurant met de eerste McDrive van Nederland. Dit moet dus wel de beste McDonald's van Nederland zijn.'
'Geloof me,' zucht ik uit de grond van mijn hart, 'ze zijn allemaal even erg.'
© Ep Meijer 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten